Artysta, który minął się z powołaniem

[Gunnar]

Do rozdziału 4

– Kim jesteś? – spytała, nie patrząc mu w oczy.
Zaśmiał się, lekko kręcąc przy tym głową jak ktoś, kto właśnie usłyszał najbardziej niedorzeczną rzecz w życiu.

Może lepiej zamiast "rzecz" to "niedorzeczne pytanie"?

Uwaga teologiczno-ontologiczna: Nic nie wskazuje na to, by demony umiały czytać ludziom w myślach

A, to sen. No to we śnie może czytać w myślach

A jednak nie sen - hmmm nieźle zakręcone

Nie tym razem, nie tym razem, ślepcze z Szeolu!

Oczywiście to sobie myśli bohaterka, a nie narrator więc ma prawo się mylić, ale demony nie pochodzą z Szeolu

Bardzo poprawie napisany rozdział. nie wychwyciłem, żadnych błędów stylistycznych, językowych etc.
Ciekawa miniaturka zręcznie balansująca na pograniczu choroba psychiczna/nawiedzenie, nie dająca jednoznacznej odpowiedzi - a więc autorski sukces

Pozdrawiam Serdecznie