10-12-2015, 21:59
Mała dziewczynka, może sześcioletnia, stoi po środku zatłoczonej sali. Dokoła niej krążą ludzie, nie patrzą, nie zwracają uwagi na jej obecność. Dziewczynka ubrana jest w niebieską sukienkę, lekko przekrzywia głowę i śpiewa coś po łacinie. Po krótkim czasie (jeśli we śnie istnieje pojęcie czasu) podchodzi do niej mężczyzna w garniturze, bierze ją na ręce, uśmiecha się, przeskakuje przez jakieś stoły i krzesła, przechodzi z pomieszczeń do pomieszczeń, a w końcu zatrzymuje się w dużej, barokowej sali. Dziecko biegnie do swojej mamy. Do mężczyzny podchodzą goście w garniturach, wyciągają obrzyn i strzelają. Koniec. Hehe.
„Poczułem podmuch powietrza wprawionego w ruch skrzydłem szaleństwa” - Charles Baudelaire