Wierzący niepraktykujący

[gorzkiblotnica]

A nie wydaję się Wam, że uczynki są pochodną wiary prawdziwej i kiedy owa wiara silną jest, uczynki same przychodzą.

Dokładnie to chciałem powiedzieć.

zwankuje? Okrutnie mi nie leży takie sformułowanie. Wiara może być wielka albo słaba, ale szwankować jak dla mnie nie może.

Szwankująca, znaczy słabnąca, albo już tak słaba, że w zasadzie nie istniejąca.

Skrobipiórku:

Bardzo słusznie prawisz. Taki właśnie powinien być Chrześcijanin. My to nazywamy życiem według zasad Chrześcijańskich. I zgodnie z tym Chrześcijaninem nie można być tylko od święta. Nie zapominaj jednak, że my Katolicy mamy jeszcze tzw Przykazania Kościelne (jest ich pięć). One określają minimum obowiązków Katolika wobec kościoła. Stąd zwyczajowo wywiązywanie się z nich nazywane jest u nas (Katolików) "praktykowaniem". Stąd Katolik trochę inaczej zrozumie temat Twojej wypowiedzi. Można według tego żyć zgodnie z nakazami Biblii, być człowiekiem dobrym, praktykować wszystkie te cnoty o których wspomniałeś, ba nawet czynnie ewangelizować, a jednak w świetle prawa kanonicznego być "niepraktykującym".

Stąd właśnie piszę, że w KK mamy jakby dwie odrębne sprawy, z jednej strony dobre, Bogobojne życie, a z drugiej "praktykowanie". Teoretycznie jedno powinno wynikać z drugiego. A jak z tym bywa... no cóż, można zaobserwować. Tak jak w przykładzie, który podałeś.