Budowanie porządku światowego na piasku

[skrobipiórek]

W zasadzie (chyba że się mylę wtedy mnie skrobipiórku popraw) SJ nie mają rozbudowanej hierarchii, a już przywódcy napewno. Rolę kierowniczą a właściwie organizacyjną stanowi kolegium, czyli grupa ludzi zajmująca się działaniem stowarzyszenia. Na poziomie mniejszych jednostek jak kraj, czy okręg to też zawsze są grupy a nie jeden przywódca. SJ nie mają też kapłanów. Wszyscy są na równi.

JAK JEST ZORGANIZOWANE DZISIEJSZE CIAŁO KIEROWNICZE
Tak jak to było w wypadku pierwszych chrześcijan, nadzór nad działalnością Świadków Jehowy sprawuje Ciało Kierownicze składające się z oddanych Bogu mężczyzn. Całe to grono spotyka się raz w tygodniu. Poza tym w obrębie Ciała Kierowniczego działa sześć komitetów, z których każdy ma inny zakres obowiązków.
Wszyscy są na równi.

Komitet Koordynatorów, Komitet Nauczania, Komitet Personalny,Komitet Redakcyjny,Komitet Służby ,Komitet Wydawniczy

To też zasadniczo nie pasuje. O ile pamiętam SJ stosują się do norm prawnych i moralnych, jedynie jak pamiętam, odmawiali służby wojskowej i chyba coś tam było z transfuzjami krwi, że nie godzili się na taki sposób leczenia.
właściwie większe problemy z akceptacją norm europejskich mają muzułmanie, a nie uznaje się ich za sektę.

Godzimy się na leczenie bez użycia krwi.

SJ z Biblii wysokich mierników moralnych oraz kierując się nimi, stają się niezwykle cenni dla społeczeństwa, chronią bowiem wiele osób przed demoralizacją. Słudzy Jehowy są praworządni i darzą respektem przedstawicieli rządu, urzędników, sędziów i władze lokalne, oddając szacunek ‛tym, którzy żądają szacunku’ Rodzice będący Świadkami chętnie współpracują z nauczycielami oraz pomagają swym dzieciom pilnie się uczyć, by w późniejszym czasie poradziły sobie z zarobieniem na utrzymanie i nie były ciężarem dla społeczeństwa . W zborach Świadkowie nie tolerują uprzedzeń na tle rasowym ani podziałów klasowych oraz przywiązują dużą wagę do umacniania więzi w rodzinach. W ten sposób uczynkami udowadniają, że oskarżanie ich o lekceważenie instytucji rodziny lub o aspołeczność jest bezpodstawne.

ŚJ mieszkający w różnych częściach świata nie uczestniczą w wojnach domowych ani w konfliktach międzynarodowych. „W czasie wojny Świadkowie Jehowy pozostają całkowicie neutralni” — przyznała już pół wieku temu Australian Encyclopædia.

Świadkowie nie biorą udziału w wojnach z wielu ważnych powodów, między innymi dlatego, że byłoby to niezgodne z ich chrześcijańskim sumieniem. Ukształtowali je, kierując się osobistym przykładem i przykazaniami swojego Pana, Jezusa Chrystusa. Polecił on swym naśladowcom kochać bliźniego. Powiedział też: „Miłujcie swych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze tym, którzy was nienawidzą” (Łukasza 6:27; Mateusza 22:39). A uczniowi, który próbował bronić go mieczem, nakazał: „Włóż swój miecz z powrotem na jego miejsce, bo wszyscy, którzy chwytają za miecz, od miecza zginą” (Mateusza 26:52). Tak więc Jezus słowem i czynem wyraźnie pokazał, że jego naśladowcy nie mogą chwytać za broń w konfliktach zbrojnych.
Innym powodem, dla którego Świadkowie Jehowy nie idą na wojnę, jest fakt, że są członkami ogólnoświatowej społeczności braterskiej. Gdyby brat walczył z bratem, kolidowałoby to z nakazem Jezusa, aby ‛była wśród nich miłość’ (Jana 13:35).

Co zaś się tyczy nakazu czy też obowiązku głoszenia, to najlepiej zapytajmy Skrobipiórka, bo ja jakoś tak nigdy nie pytałem Smile. Zresztą jakby się zastanowić, my Katolicy też mamy obowiązek ewangelizowania i świadczenia.

 W styczniu 1994 roku papież Jan Paweł II oświadczył: „Nie pora się wstydzić ewangelii, pora głosić ją z dachów domów”.

Czy wszyscy chrześcijanie z I wieku byli ewangelizatorami? Oczywiście! W książce Evangelism in the Early Church (Ewangelizacja w kościele wczesnochrześcijańskim) Michael Green z Oksfordu pisze: „Jeden z najbardziej uderzających elementów ewangelizacji w tym wczesnym okresie stanowią ludzie, którzy się jej podejmowali. (...) Działalność kaznodziejska była szczególnym przywilejem i obowiązkiem każdego członka Kościoła. (...) Chrystianizm był ruchem jak najbardziej świeckim, ruchem rozprzestrzenianym przez nieoficjalnych misjonarzy”.

Co zaś do dyscypliny, dławienia indywidualizmu, czy kontroli, nie wypowiem się, ponieważ nie byłem SJ.

Apostołowie nauki Jezusa Chrystusa pojmowali w sposób jednakowy, czy to oznaczało dławienie ich indywidualizmu ? Każdy SJ ma inną osobowość, doświadczenie, przeszłość, zasób wiedzy, inaczej spędza wolny czas, inny gust muzyczny itd.
Czy mnie ktoś kontroluje co czytam, słucham i oglądam? W Organizacji SJ nie działają tajne służby specjalne, które zakładają podsłuchy

Co zaś do Biblii i tradycji. Fakt, Pismo (Nowy Testament oczywiście), zostało spisane kilkadziesiąt lat po zmartwychwstaniu Jezusa. Przez ten czas żyło w przekazach tych, którzy widzieli. Tradycja jednak to trochę większy problem. Bo składa się na nią bagaż przemyśleń wielu ludzi Kościoła. Wiele prawd jest przyjętych jako dogmaty. Czasem na podstawie tekstów apokryficznych, czasem, jako po prostu pobożne przemyślenia. Choćby owa kluczowa sprawa Trójcy Świętej. Bodaj w żadnym z wersów Biblii nie znajdzie się o tym wzmianki. Owszem, jest wiele o Bogu Ojcu (jak nazywa go Jezus), sam tytułuje się zazwyczaj Synem Człowieczym, choć mówi o Bogu jako swoim Ojcu, wreszcie mówi się tam dosyć sporo o Duchu Świętym. Nigdzie jednak o nich jako Trójcy się nie wspomina. Jest tych dogmatów sporo. Nie da się ich udowodnić. Nie mają swoich bezpośrednich odnośników w Biblii, są podane "na wiarę" i tyle. Mnie akurat osobiście to specjalnie nie przeszkadza, choć mam świadomość, że tak jest.

Bardzo słuszne wnioski.

Czy łatwo jest żyć z świadomością, wiedząc że wiele dogmatów nie pokrywa się z naukami Biblii?