30-11-2015, 08:53
Cytat: Wszak i ich dotyczył "obowiązek" świętowania jednego dnia w tygodniu. Tyle, że w przeciwieństwie do Żydów nie ostatni, lecz pierwszy, na pamiątkę zmartwychwstania właśnie.
Nigdzie w Biblii nie pisze o tym, że chrześcijanie żyjący w okresie apostolskim uważali pierwszy dzień tygodnia, obecnie zwany niedzielą, za coś w rodzaju chrześcijańskiego sabatu, za dzień przeznaczony wyłącznie na uczestnictwo w regularnych nabożeństwach. Dopiero po śmierci apostołów nadano niedzieli takie znaczenie i zaczęto ją nazywać „dniem Pańskim”.
Jak doszło do tego, że dzień odpoczynku przesunięto z soboty na niedzielę?
New Catholic Encyclopedia zawiera następującą wzmiankę o prawach dotyczących niedzieli, wprowadzonych przez cesarza Karola Wielkiego: „Koncepcja sabatowa, kategorycznie odrzucona przez św. Hieronima i potępiona w 538 roku przez synod w Orleanie jako żydowska i niechrześcijańska, została jasno przedstawiona w roku 789 w dekrecie Karola Wielkiego, zabraniającym wykonywania w niedzielę wszelkiej pracy, uznanej za wykroczenie [przeciwko Dziesięciu Przykazaniom]”. Tak więc ustanawiając niedzielę dniem odpoczynku, władze świeckie zjednywały sobie przychylność Kościoła, zarazem jednak uzasadniały te restrykcje, powołując się na podstawy prawne odrzucone przez Kościół, mianowicie na mozaistyczne przepisy odnoszące się do sabatu.
Bój się prawdziwego Boga i przestrzegaj jego przykazań. Na tym bowiem polega cała powinność człowieka. Bo prawdziwy Bóg podda wszelki uczynek osądzeniu w związku z każdą ukrytą rzeczą, czy to dobrą, czy złą. ( Kaznodziei 12: 13,14 )