Budowanie porządku światowego na piasku

[skrobipiórek]

Po pierwsze, Ewangelia Jana jest jemu przypisywana, co nie znaczy, że przez jego paluszki napisana. Jak najbardziej widać tu problem, ponieważ autor przemilcza swoje imię.

Za pisarza owej relacji uznawali Jana chrześcijanie z początku II stulecia, którzy traktowali jego dzieło jako bezsporną część kanonu natchnionych Pism. Również Klemens Aleksandryjski, Ireneusz, Tertulian i Orygenes, żyjący na przełomie II i III wieku, poświadczają, iż sprawozdanie to sporządził Jan. Ponadto wielu dowodów dostarcza sama ta księga. Niewątpliwie napisał ją Żyd, który dobrze znał zwyczaje i kraj swych rodaków (2:6; 4:5; 5:2; 10:22, 23). Osobiste wątki w tej relacji wskazują, że pisarz był nie tylko jednym z apostołów, ale też jednym z trzech najbliższych współpracowników Jezusa, do których należeli Piotr, Jakub i Jan, towarzyszący mu przy szczególnych okazjach . Z tego grona nie można brać pod uwagę Jakuba (syna Zebedeusza), gdyż został on stracony przez Heroda Agryppę I mniej więcej w roku 44, to znaczy długo przed spisaniem tej księgi . W grę nie wchodzi również Piotr, ponieważ w Ewangelii według Jana 21:20-24 wymieniono go obok pisarza.

W tych końcowych wersetach nazwano pisarza uczniem, „którego Jezus miłował”. Zarówno to, jak i podobne określenia pojawiają się w sprawozdaniu kilkakrotnie, nigdzie jednak nie występuje imię apostoła Jana. Przytoczono słowa Jezusa, który o wspomnianym uczniu powiedział: „Jeżeli moją wolą jest, aby on pozostał, aż przyjdę, to co tobie do tego?” (Jana 21:20, 22). Nasuwa to myśl, iż o wiele lat miał on przeżyć Piotra oraz innych apostołów. Szczegóły te pasują do apostoła Jana.

Kodeks Watykański (Stary i Nowy Testament) to jeden z najstarszych rękopisów greckiej Biblii, znaczy tłumaczony, a to znaczy, że tłumacz mógł odrzucić, co chciał.
W dodatku wiele kart zostało utraconych, czyli nie jest pierwotną całością. Co ciekawe, oryginalny kodeks zawierał pierwotnie apokryficzne księgi nowego testamentu, tak jak Kodeks Syjamski.
Oprócz wymienionego fragmentu „o cudzołożnicy” brakuje innych tekstów zarówno ze starego jak i nowego testamentu. Zostały opuszczone teksty, wiersze, frazy. Zaznaczyłeś i usunąłeś ze swojej biblii te fragmenty?
Kodeks Syjamski także zawiera braki i opuszczenia, są to całe zdania, frazy i słowa.

Czy kodeks watykański zawierał apokryficzne księgi N.T ?

Kodeks watykański. Rękopis majuskułowy oznaczony symbolem „B” (Codex Vaticanus), sporządzony w IV w., przypuszczalnie w Aleksandrii; początkowo zawierał całą Biblię po grecku. W późniejszym czasie korektor poprawił litery (zapewne ze względu na wyblaknięcie pisma), pominął jednak przy tym litery i słowa, które wydały mu się niepoprawne. Pierwotnie kodeks ten tworzyło ok. 820 kart, z czego zostało 759. Brakuje większości Księgi Rodzaju, części Psalmów, Hebrajczyków 9:14 do 13:25 oraz całych listów: 1 i 2 do Tymoteusza, Tytusa, Filemona, a także Objawienia. Przechowywany jest w Bibliotece Watykańskiej (nr katalogowy 1209), w której znajdował się już od XV w. Jednakże jej administracja ogromnie utrudniała uczonym dostęp do niego, a fotograficzne faksymile całego kodeksu opublikowano dopiero w latach
1889-1890.


Ewangelie kanoniczne i apokryficzne

W latach 41-98 n.e. Mateusz, Marek, Łukasz i Jan spisali „dzieje Jezusa Chrystusa” (Mateusza 1:1). Sprawozdania te nazwano Ewangeliami, czyli „dobrą nowiną” o Synu Bożym (Marka 1:1).
Chociaż istniały inne pisemne relacje o Jezusie, to tylko te cztery Ewangelie zostały uznane za natchnione przez Boga i weszły do kanonu biblijnego. Pozwalają one uzyskać całkowitą pewność co do nauk i ziemskiego życia Jezusa. Występują we wszystkich starożytnych katalogach Chrześcijańskich Pism Greckich. Nie ma żadnych podstaw, by kwestionować ich kanoniczność.
Jednakże z czasem pojawiły się inne teksty, które również przedstawiano jako ewangelie. Nazwano je ewangeliami apokryficznymi.
Pod koniec II stulecia apologeta Ireneusz z Lyonu napisał, że heretycy wprowadzili „niezliczoną liczbę apokryfów i pism przewrotnych [między innymi ewangelii], które sami sporządzili, ażeby zadziwić ludzi nierozumnych” (Adversus haereses, I, 20). Ostatecznie ewangelie apokryficzne uznano za zbyt groźne, by je czytać lub choćby posiadać.
Księgi te jednak przetrwały za sprawą średniowiecznych mnichów i kopistów. Zainteresowanie tymi pismami wyraźnie wzrosło w XIX wieku. Są one dostępne w wielu dzisiejszych językach.

Najistotniejsze jest, że apokryfy nigdy nie weszły do ustalonego kanonu Pism Hebrajskich i Greckich/ Określenia „gnostyczny” i „apokryficzny” pochodzą od greckich słów mogących odnosić się odpowiednio do „wiedzy tajemnej” i rzeczy „starannie skrytych”. Są używane w odniesieniu do nieautentycznych lub niekanonicznych ewangelii, dziejów, listów i objawień, stylizowanych na księgi kanoniczne.