20:58

[erazmus]

Wzdrygnąłem się, strząsając na dywan popiół, z tlącego się papierosa, którego od kilku minut trzymałem nieruchomo w połowie drogi do ust.

Okropnie przeładowane informacjami zdanie. W najlepszym razie czytelnik się zgubi, w najgorszym już na początku opka uzna, że jesteś zmanieryzowanym kombinatorem.

Niespodziewany gość ponownie wdusił przycisk dzwonka.

Niespodziewanie? No nie wiem… Niespodzianką byłoby, gdyby wyważył drzwi, ale co jak co, to że zadzwonił jeszcze raz jest dość logicznym następstwem tego, że czekał pod drzwiami, aż gospodarz wyrwie się z letargu i zgasi tlącego się papierosa (w połowie drogi do ust) w popielniczce.

- Prędzej trzy, bo już ci się lodówka zaczęła rozmrażać.

Jesteś pewien, że kilka godzin wystarczy, żeby z zamkniętej lodówki zaczęło cieknąć?

Po chwili za pomocą chochelki zaczerpnęła płynu z kociołka do blaszanego kubka i wyciągnęła w moją stronę.

To zdanie to niezły potworek. „Za pomocą” zupełnie zbędne. Zaczerpnęła do blaszanego kubka? Czerpie się z czegoś, nie do czegoś. I wyciągnęła. Co wyciągnęła? Marchewkę z zupy? Wiem, o co Ci chodziło w tym zdaniu, ale jest kompletnie niegramatyczne.

- Dalej nie ma prądu – zmienił temat mój przyjaciel.

Jak Yoda szyk przestawny?

Choć do kuchni, zrobiłem kanapki z tuńczykiem.

Kaloryfery, mimo, że rozkręcone

Generalnie interpunkcja w tekście leży i kwiczy. Nie chciało mi się wypisywać przecinków, bo piszesz nieźle i liczyłem, że ogarniesz to sam przy korekcie. Ale to „mimo, że” powtórzone w tekście po raz drugi każe mi się zastanowić, czy aby na pewno wiesz, jak to się robi z przecinkami…

Wciągnąłem na tyłek sprane jeansy

Skąd ja to wiedziałem, że koniecznie będą sprane.

czego dało się spodziewać bo jego niedźwiedziej posturze.

Ty na pewno przeczytałeś ten tekst przed wstawieniem na forum?

Muszę Cię pochwalić za dialogi. Są świetne. Naturalne, z pieprzem, ale bez nadmiaru wulgaryzmów, żywe i dynamiczne. Bardzo fajnie popychają opko do przodu i nie stopują akcji, wręcz przeciwnie. Serio jak w dobrym filmie. Albo w teatrze.

Zniechęciłem się do tego pomysłu, gdyż wymyślona awaria jest w moim odczuciu zbyt nierealna

Właśnie to bardzo mi się podoba! Lubię takie opowiadania, które bazują na jakimś pomyśle, który z pozoru wydaje się być niemożliwy, kompletnie abstrakcyjny, ale świetnie służy do tego, żeby przedstawić mechanizmy ludzkiego zachowania i psychiki w konkretnych warunkach. Jak w laboratorium. Taki sztucznie stworzony eksperyment myślowy. I w tym właśnie dopiero można odnaleźć prawdziwy kunszt pisania. A cały urok polega na tym, żeby tego nie wyjaśniać, bo nie o to chodzi, nie chodzi o ten cały pseudo-naukowy bełkot sf, fantastyczne technologie rodem ze „Star Wars”. Wszystko sprowadza się do tego, co mówią i robią bohaterowie, żeby to sobie wyobrazić, przewidzieć i się pobawić ich psychikami.

Przyznam się szczerze, że gdy zobaczyłem, że Twoje opko to post-apo, to bardzo się zmartwiłem. Fantastyka to kompletnie nie moje klimaty i nie bardzo miałem ochotę się za to zabierać… Na szczęście okazało się, że w Twoim opku nie mam jej zbyt dużo i serio wciągnąłem się w tekst. Byłem ciekaw, jak to się rozwinie. Stworzyłeś bardzo fajną postać. Takiego typowego słodko-gorzkiego twardziela z miękkim sercem. Fajnie wyszedł chropowato w obyciu, a to, że jest ratownikiem i czuje potrzebę pomocy innym wraz z jego umiejętnościami rzucania ludźmi (tu akurat nie wiem, czy nie przesadziłeś) robi z niego wręcz typ superbohatera. Warstwa warsztatowa czasem trochę szwankuje, szczerze mówiąc, tekst wygląda, jakbyś go wrzucił bez sprawdzania i przydałaby mu się porządna korekta. Ale akcja wciąga, postaci są wiarygodne, psychologia tłumu też dobrze zanalizowana. Jak dla mnie ten tekst jest całością, nie musi mieć kontynuacji. Dobra robota.