Rozmowy o polityce

[wojbik]

Tyle, że ktoś, kto wkłada w zarabiane dużo wysiłku. Pieniądz zainwestuje. Patol przechla.

I chwała mu za to. Ale w pewnym momencie, od pewnego poziomu zarobków, rzadko kiedy jesteś w stanie zawdzięczyć fortunę wyłącznie sobie. Wielkie korporacje swój sukces zawdzięczają nie tylko pomysłowi prezesów, ale również mrówczej pracy pracowników. Jeśli nie chcą płacić większych podatków, zawsze mogą załapać się na niższy próg inwestując w swoje przedsiębiorstwo, co jest dla gospodarki jak najbardziej korzystne i zdrowe.

Gdyby któremuś z bogatych zabrać wszystko, to i tak, za rok lub dwa odrobi strat i będzie miał kasę. Czemu? Bo potrafi. Bogactwo to sposób myślenia. Dasz furę kasy panu spod budki z piwem. Po roku będzie miał jeszcze mniej niż przed darowizną. Jeszcze prawdopodobnie się gorzej stoczy a i może resztkę zdrowia straci.

Nie lubię takich przykładów, bo są kompletnie niesprawdzalne, na dobrą sprawę. Znaczy, wiadomo, że jak ktoś grzęźnie w patologii po same uszy, to trudno wymagać od niego przedsiębiorczości w kwestiach bardziej skomplikowanych niż to, czym się lepiej dzisiaj nastukać, ale nie przesadzajmy. Są osoby zarabiające mało, i to wcale nie z powodu braku predyspozycji, ale różnych okoliczności, i którym naprawdę będzie lżej o tę stówę do przodu dzięki niższemu progowi. Co więcej, w większości przypadków osoba taka zacznie się powoli, ale zawsze, pnąć wyżej, pozwoli sobie na większy poziom życia, co z kolei poprawi byt całego społeczeństwa.

No i macie sposób myślenia części społeczeństwa. Sprzedać, zalać pałę i nie ważne co będzie jutro.

Bardzo niewielkiej części dodajmy (obecnie, na granicy ubóstwa żyje bodajże mniej niż 10% obywateli, przy czym większość to typowa klasa niższa bez patologicznych odchyłów, "chłopcy z college'u" na miarę potrzeb i możliwości tej klasy). Ważna jest profilaktyka i wyciąganie z tej sytuacji tych, których da się wyciągnąć.

I ja tego podziału nie stosuje. Wyznaję po prostu zasadę mniejszego zła. W tej walce wygrało mniejsze - więc z perspektywy świata jest lepiej.

Wszyscy mają krew na rękach. Jak dla mnie republikanie nie mieli jej tyle, co ludzie Franco. Ale myślę, że tutaj już wkracza pewny relatywizm związany z wyznawaną ideologią.

Źle się wyraziłem... chodziło mi o odpowiedzialność za to, że do wojny domowej itd. w ogóle doszło. Gdyby spróbowali spacyfikować i opanować rewolucyjną lewicę od początku, wówczas prawica nie zradykalizowałaby się tak bardzo.

Tak już lepiej (nie mówię tego protekcjonalnie, ani nic). Lewica zaczęła się radykalizować, kiedy frankiści zaczęli stawać się coraz bardziej widoczni i wreszcie, na wezwanie rządu, odpowiedziała tak, jak lewica odpowiada w takich sytuacjach: wściekłą czernią i czerwienią, co dołożyło ofiar cywilnych do ostatecznego wyniku wojny.

Ergo - słaby, skłócony pomiędzy lewicą i lewicą kraj po części skumany z ZSRR i stojący na drodze do Gibraltaru

Nie do końca. Socjaliści z anarchistami potrafili się nie raz dogadać. Myślę, że przy udziale właściwych ludzi, Stalin mógłby się pożegnać z hiszpańskimi radykałami na swoje skinienie. Zresztą, wątpię, że siły republikanów oddałyby się człowiekowi, który ostatecznie pozostawił ich na pastwę losu, gdy wyczerpało się hiszpańskie złoto.

Potwierdzasz moją wersję.

No wiesz Ty co...

A tu się nie zgodzę. Ochrona zdrowia powinna być jednakowa dla wszystkich. Każdy jest takim samym człowiekiem.

Źle się wyraziłem. Chodziło mi o to, że dokładając więcej pieniędzy, poprawia ogólny stan służby zdrowia dla wszystkich.

Nie powiedziałem też, że mało zarabiający = leniwy.

Przepraszam, ale jak dla mnie, to tak wyglądało.

Mówię, o ludziach, którzy z zasiłków zrobili sposób na życie. Liczą co do grosza, żeby tylko nie przekroczyć dochodu na członka rodziny, powyżej którego zasiłek się już nie należy.

Trudno w Polsce wyżyć z zasiłku, ale wiem, że taki margines, o którym mówisz istnieje. Państwo powinno tutaj działać ze szczególną starannością.

Social powinien pomagać tym, którzy sami sobie pomagają.

Owszem.