14-08-2015, 11:04
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 20-08-2015, 16:55 przez Robespierre.)
Kontynuuję dyskusję o kapitalizmie:
Kapitalizm podporządkowuje życie ludzkie zarobkowaniu, nie zaś doskonaleniu osobowości. Myślę, że jest to jedna z najbardziej prostackich form istnienia, jaka dotąd istniała. Jeśli chce się żyć, to trzeba się niejako sprzedać. W społeczeństwie kapitalistycznym biedota jest uzależniona od bogaczy, jednak sama hierarchizacja nie jest przedmiotem mojej krytyki, bo masy zawsze potrzebują władzę nad sobą. Chodzi mi raczej o to, że kapitaliści nie mają cech kasty panującej. Dostojności nie da się wyuczyć, nie dają jej automatycznie pieniądze. Sprawia to, że poddanie się arystokratom ducha jako jednostkom szlachetnym mniej oburza aniżeli poddanie się pracodawcom, którzy nie mają w sobie niczego godnego. Nowobogaczy się wyczuwa i zazwyczaj nimi pogardza, bo ich życie wypełnia tylko pogoń za pieniędzmi, która w końcu staje się rozrywką, ucieczką przed nudą i egzystencją bez treści. Ten model życia jest typowy dla współczesnych, którzy swoje poczucie pustki i braku sensu życia chcą zagłuszyć pracą, a przed masami ukryć to przez przedstawianie się jako znawcy kultury i legitymując wykształceniem. Jednakże masa, sama nie mając pojęcia o kulturze, nie dostrzega tego i wzbudza w niej zazdrość fakt, że pieniądze umożliwiają wszystko. Bogactwo oczywiście daje możliwość edukacji, większej dbałości o zdrowie, jednak na dostojność pracują pokolenia i o wiele więcej zależy od ducha niż od pieniędzy, tym bardziej, że w pewnym momencie, gdy kumulowanie majątku staje się jedynym sensem życia, to nie daje on większej niezależności, wręcz przeciwnie - człowiek staje się jego niewolnikiem. Ponadto w systemie kapitalistycznym nie możemy mówić o sprawiedliwej zapłacie, tylko o wynagrodzeniu za pożytek, jaki się z tej pracy czerpie, łącznie z zapewnieniem dostatecznego poziomu życia robotnikowi i jego rodzinie, by w dłuższym okresie przynosili korzyści pracodawcy. Wyzyskiwanie robotników jest nierozsądne, dlatego dziś widzimy wyłącznie straty. W ustroju kapitalistycznym praca traktowana jest jako czynnik utrzymujący spokój społeczny, pochłania ona bowiem większą część czasu i energii jednostek. Taka praca nie powinna być celem ludzkiej egzystencji. Dynamicznie rozwijający się przemysł i zastępowanie pracy człowieka maszynami to zjawisko negatywne, bo praca wykonywana przez maszynę nie ma autentycznej wartości, a towar w ten sposób wytworzony jest anonimowy. Kapitaliści zwykli mi mówić Bieduj dalej, nie rozumiejąc, że szlachetne i moralnie uczciwe życie polega na zawsze wyzwalającym biedowaniu, tym ascetyzmie, nie będącym jednocześnie skrajną formą nędzy. Życie surowe, z dala od szumu miast - urbanizacja jest skutkiem ubocznym kapitalizmu - gdzie ma się możliwość bycia wystawionym na oddziaływanie Natury, od której tak przeraźliwie ucieka współczesny człowiek, mylący sukcesy i tytuły z prawdziwą wiedzą i prawdziwym wykształceniem, daje autentyczne szczęście. Europa jest zarażona dzikością do tego stopnia, że dziś ludzie wstydzą się już spoczynku, a długie rozmyślania traktuje się jako coś archaicznego. W następstwie tego zbliżamy się - również dzięki Unii Europejskiej - do zniewolenia duchowego, jakiego jeszcze nie było.
Kapitalizm podporządkowuje życie ludzkie zarobkowaniu, nie zaś doskonaleniu osobowości. Myślę, że jest to jedna z najbardziej prostackich form istnienia, jaka dotąd istniała. Jeśli chce się żyć, to trzeba się niejako sprzedać. W społeczeństwie kapitalistycznym biedota jest uzależniona od bogaczy, jednak sama hierarchizacja nie jest przedmiotem mojej krytyki, bo masy zawsze potrzebują władzę nad sobą. Chodzi mi raczej o to, że kapitaliści nie mają cech kasty panującej. Dostojności nie da się wyuczyć, nie dają jej automatycznie pieniądze. Sprawia to, że poddanie się arystokratom ducha jako jednostkom szlachetnym mniej oburza aniżeli poddanie się pracodawcom, którzy nie mają w sobie niczego godnego. Nowobogaczy się wyczuwa i zazwyczaj nimi pogardza, bo ich życie wypełnia tylko pogoń za pieniędzmi, która w końcu staje się rozrywką, ucieczką przed nudą i egzystencją bez treści. Ten model życia jest typowy dla współczesnych, którzy swoje poczucie pustki i braku sensu życia chcą zagłuszyć pracą, a przed masami ukryć to przez przedstawianie się jako znawcy kultury i legitymując wykształceniem. Jednakże masa, sama nie mając pojęcia o kulturze, nie dostrzega tego i wzbudza w niej zazdrość fakt, że pieniądze umożliwiają wszystko. Bogactwo oczywiście daje możliwość edukacji, większej dbałości o zdrowie, jednak na dostojność pracują pokolenia i o wiele więcej zależy od ducha niż od pieniędzy, tym bardziej, że w pewnym momencie, gdy kumulowanie majątku staje się jedynym sensem życia, to nie daje on większej niezależności, wręcz przeciwnie - człowiek staje się jego niewolnikiem. Ponadto w systemie kapitalistycznym nie możemy mówić o sprawiedliwej zapłacie, tylko o wynagrodzeniu za pożytek, jaki się z tej pracy czerpie, łącznie z zapewnieniem dostatecznego poziomu życia robotnikowi i jego rodzinie, by w dłuższym okresie przynosili korzyści pracodawcy. Wyzyskiwanie robotników jest nierozsądne, dlatego dziś widzimy wyłącznie straty. W ustroju kapitalistycznym praca traktowana jest jako czynnik utrzymujący spokój społeczny, pochłania ona bowiem większą część czasu i energii jednostek. Taka praca nie powinna być celem ludzkiej egzystencji. Dynamicznie rozwijający się przemysł i zastępowanie pracy człowieka maszynami to zjawisko negatywne, bo praca wykonywana przez maszynę nie ma autentycznej wartości, a towar w ten sposób wytworzony jest anonimowy. Kapitaliści zwykli mi mówić Bieduj dalej, nie rozumiejąc, że szlachetne i moralnie uczciwe życie polega na zawsze wyzwalającym biedowaniu, tym ascetyzmie, nie będącym jednocześnie skrajną formą nędzy. Życie surowe, z dala od szumu miast - urbanizacja jest skutkiem ubocznym kapitalizmu - gdzie ma się możliwość bycia wystawionym na oddziaływanie Natury, od której tak przeraźliwie ucieka współczesny człowiek, mylący sukcesy i tytuły z prawdziwą wiedzą i prawdziwym wykształceniem, daje autentyczne szczęście. Europa jest zarażona dzikością do tego stopnia, że dziś ludzie wstydzą się już spoczynku, a długie rozmyślania traktuje się jako coś archaicznego. W następstwie tego zbliżamy się - również dzięki Unii Europejskiej - do zniewolenia duchowego, jakiego jeszcze nie było.