Napisz to lepiej!

[BEL6]

Piszemy prozę na podstawie tego oto kawałka Lexis.
http://www.via-appia.pl/forum/showthread.php?tid=12826

List do S.

Pamiętasz, mój drogi, długie lata
spędzone na kolorowej łączce przy drodze?
Jak nasze złączone dłonie wskazywały zawsze południe,
nigdy północ? I jak wpatrywaliśmy się z rozkoszą w spadające gwiazdy,
aby odmienić nasze dwie przeklęte dusze?
Snuliśmy odległe plany, nic nie stawało nam na drodze
w naszym cudownym świecie, dziecięcym świecie.

Dorastaliśmy razem w niewielkiej wiosce,
widywaliśmy się co dzień o poranku, o północy.
I choć życie było trudne, uśmiechaliśmy się.
A w głębi naszych dusz toczyliśmy krwawe wojny,
i nie mówiliśmy o nich wiele, by nie gnębić się nawzajem.
Świat był kruchy, lecz wciąż piękny i czysty.

A czy pamiętasz to lato, kiedy przyciągnął nas do siebie las,
a my- głupcy- zapuszczaliśmy się coraz dalej? Och, mój drogi!
Nie obawialiśmy się niczego, świat stał przed nami otworem.
Zmrok nadszedł tak szybko i nie mogliśmy znaleźć schronienia,
żadnego kawałka ziemi, gdzie świat nie mógłby nas znaleźć.
Zapuszczaliśmy się coraz dalej i dalej, ciemność otulała mnie całą.
Wkrótce puściłeś moją dłoń, pozostały na niej resztki ciepła.
Gdzie zniknąłeś, kochany?, krzyczałam. Odpowiadał mi ten pusty szum
milionów martwych drzew, tysięcy przeklętych szeptów.

Łzy odebrały mi resztki wzroku i potknęłam się o suche korzenie,
ocierając kolana. Gdzie wtedy byłeś, mój drogi? Gdzie byłeś,
gdy wylewałam beczki łez za tobą?

Czy patrzyłeś na mnie, kiedy leżałam tak na ziemi,
po raz wtóry samotna i okaleczona? Czy widziałeś szakala,
który obwąchiwał moje spocone ciało? Ja widziałam.
Spoglądałam mu prosto w oczy, gdy pokazywał swoją ludzką stronę.
Pomógł mi wstać i wyprowadził z lasu nad ranem. Kazał przychodzić do siebie
każdego wieczora na naszą łączkę przy drodze. Ja często pytałam o ciebie,
ale on milczał. Twoja matka milczała, moja matka milczała.
Cała nasza wioska zapomniała o nastolatku z marzeniami.
Ale ja pamiętałam.

Podróżuję po całym świecie, mój drogi, w nadziei,
że rozpoznasz dziewczynę siedzącą w parku, która w ręce trzyma
Twoje książki, Twoje cygara. Która stale ma w oczach Twoje odbicie.
Szakal zaginął po roku bez słowa, na nic się zdały wycieczki do lasu.
Czy wrócił po Ciebie? Czy odnalazł Ciebie, mój drogi?

Jeśli czytasz ten list, kochany,
nie śpiewaj o nim głośno.
Jeśli czytasz ten list, kochany,
wróć na naszą łączkę przy drodze.
Złap mnie za rękę o brzasku i powiedz, proszę,
że nigdy szakalem nie byłeś, nie jesteś, nie będziesz.

Napisz to w prozie. Postaraj się pisać inaczej niż zazwyczaj. Opisy!
Piszę z Tobą.
Lexis, może też spróbujesz?
Czas: do piątku do 16.00.
Pasuje?