Mnie głównie chodzi o to, że każdy z nas ma narzędzia, którymi się posługuje egzystując w świecie. U wielu ludzi wciąż jeszcze tkwi chęć opisania wszystkich aspektów naszego życia za pomocą jednego słownika (metafizycznego słownika), a nie sposób wyjść poza różnorodne słowniki, z których korzystamy i odnaleźć metasłownik, który uwzględniałby wszelkie możliwe słowniki, bo żaden z naszych opisów nie jest trafnym przedstawieniem świata takim, jakim jest on sam w sobie. Wielcy naukowcy poniekąd wynajdują opisy świata, które przydają się do przewidywania wydarzeń.
Nie można twierdzić, że prawda jest na zewnątrz, bo tam gdzie nie istnieją zdania (tam gdzie nie istniejemy my), nie ma prawdy. Zdania są elementami ludzkich języków, języki są tworami człowieka i jakikolwiek sens czegokolwiek jest tworem człowieka. Prawda nie może być "na zewnątrz", bo zdania nie mogą w ten sposób egzystować. Świat jest na zewnątrz, ale nie ma tam opisów świata. Tylko opisy świata mogą być prawdziwe lub fałszywe. Nie wolno mieszać faktu, że w świecie istnieją przyczyny uzasadniające żywione przez nas przekonania z uroszczeniem, że jakiś niejęzykowy stan rzeczy w świecie był sam w sobie egzemplifikacją prawdy.
Mamy słownik starożytnych Aten, słownik polityczny Jeffersona, słownik moralny Pawła z Tarsu, słownik naukowy Newtona, żargon naukowy Arystotelesa... Świat nie czyni żadnej z tych gier językowych lepszej od drugiej; nie dokonuje między nimi wyboru. Żaden słownik nie znajduje się "na zewnątrz" i nie czeka, byśmy go odkryli. Słownik Newtona pozwala nam łatwiej niż słownik Arystotelesa przewidywać zdarzenia w świecie, ale nie oznacza to, że świat "mówi" językiem Newtona. Świat w ogóle nie mówi.
Sedno tkwi w tym, że przełomowe dokonania mają miejsce wówczas, gdy ktoś wynajduje inny słownik (jak Hegel).
Wielu z nas został wgrany słownik platońsko-kantowski (w kwestii Boga/Absolutu/itp.), ale w każdej chwili możemy go zmienić.
Zresztą to temat na dłuższą dyskusję, więc jeśli ktoś dostrzega "sprzeczności" w mojej myśli, to ma wprawdzie dobrą intuicję, ale ta "sprzeczność" jest pozorna.
Nie można twierdzić, że prawda jest na zewnątrz, bo tam gdzie nie istnieją zdania (tam gdzie nie istniejemy my), nie ma prawdy. Zdania są elementami ludzkich języków, języki są tworami człowieka i jakikolwiek sens czegokolwiek jest tworem człowieka. Prawda nie może być "na zewnątrz", bo zdania nie mogą w ten sposób egzystować. Świat jest na zewnątrz, ale nie ma tam opisów świata. Tylko opisy świata mogą być prawdziwe lub fałszywe. Nie wolno mieszać faktu, że w świecie istnieją przyczyny uzasadniające żywione przez nas przekonania z uroszczeniem, że jakiś niejęzykowy stan rzeczy w świecie był sam w sobie egzemplifikacją prawdy.
Mamy słownik starożytnych Aten, słownik polityczny Jeffersona, słownik moralny Pawła z Tarsu, słownik naukowy Newtona, żargon naukowy Arystotelesa... Świat nie czyni żadnej z tych gier językowych lepszej od drugiej; nie dokonuje między nimi wyboru. Żaden słownik nie znajduje się "na zewnątrz" i nie czeka, byśmy go odkryli. Słownik Newtona pozwala nam łatwiej niż słownik Arystotelesa przewidywać zdarzenia w świecie, ale nie oznacza to, że świat "mówi" językiem Newtona. Świat w ogóle nie mówi.
Sedno tkwi w tym, że przełomowe dokonania mają miejsce wówczas, gdy ktoś wynajduje inny słownik (jak Hegel).
Wielu z nas został wgrany słownik platońsko-kantowski (w kwestii Boga/Absolutu/itp.), ale w każdej chwili możemy go zmienić.
Zresztą to temat na dłuższą dyskusję, więc jeśli ktoś dostrzega "sprzeczności" w mojej myśli, to ma wprawdzie dobrą intuicję, ale ta "sprzeczność" jest pozorna.