Obiecałam, że będę puchata i będę 
I w sumie dobrze, że wiedziałam, że Cook, bo zawczasu wiedziałam na co się przygotować. I tak, to zdecydowanie high fantasy z opracowanym systemem magicznym – czy jest bardzo nowatorski i oryginalny, to stwierdzić nie mogę – ale na pewno jest ciekawy, z dużą ilością nazw własnych, tajemniczymi organizacjami, wojną tle i pewnym tajemniczym pudełkiem. Lubię wszystkie te elementy, kiedy są oczywiście dobrze skrojone
Po wydrukowaniu testu wyszło koło 7 stron maszynopisu, niewiele, ale czytałam dość długo. To nie jest zarzut, po prostu chciałam się skupić. Piszesz całkiem nieźle. Żadnych wielkich błędów się nie dopatrzyłam, może to nie jest sposób pisania, który zapada mi w pamięć i który ubóstwiam, ale to rzecz gustu, więc poprzestanę na stwierdzeniu, że w tym aspekcie nie jest źle.
Bohaterów było niewielu. Najbardziej rzucił się w oczy Magnus, w końcu to jego oczami śledziliśmy akcję. No i właśnie przez to jakoś zabrakło mi opisu jego wyglądu (w ogóle bym prosiła o więcej opisów). Liczę, że w dalszej części dowiemy się jednak jak wygląda (chyba) główny bohater. Ja akurat nie lubię postaci, które dużo przeklinają, ale to znów jest kwestia gustu.
Reszta została przedstawiona głównie przez pryzmat funkcji, takie trochę wyszły gadające głowy, ale co tam – we wstępie nie da się od razu zrobić wszystkiego, bo się czytelnik znudzi.
Odnośnie nazw, bo jak zerkałam w komentarze powyżej, to wielu czytelników miało z nimi problemy. Nie jest źle, szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś bardziej przegiętego. Tymczasem lepiej jest tak niż gdybyś do każdego nowego pojęcia dopisywał akapity wyjaśnień i robił z tego jakiś podręcznik rpg. Mogę mówić tylko w oparciu o swoje własne czytelnicze doświadczenie, ale rzadko kiedy podczas czytania fantasy udaje mi się zapamiętać wszystkie nazwy, które pojawiają się w prologu/pierwszym rozdziale od razu. Nie o to chodzi. Ale jak się pojawi taka nazwa drugi, trzeci raz, w dodatku zostaną podane do tego jakieś nowe informacje, to nie mam już poczucia zagubienia i ciasnoty w mózgu po przyjęciu sporej dawki informacji. Lepiej wprowadzać czytelnika w świta delikatnie niż walnąć jak cegłą w głowę
To co tu przeczytałam to całkiem niezły wstęp – zaproszenie do dalszej lektury. Stron było niewiele, a więc miejsca niewiele, tymczasem udało ci się dość zgrabnie przedstawić informacje o świecie (wiemy, że jest Imperium i jakiś drugi kraj, toczy się wojna). Znalazło się też dość sporo miejsca na magię. Rozumiem, ze wiele zależy od demonów, tak? Czy mag jest tym silniejszy im silniejszego demona sobie zakontraktuje? Czy może odwrotnie to siła maga predysponuje do określonego demona? Zaintrygowało mnie pojęcie „zakontraktowania” i jestem bardzo ciekawa, jak się coś takiego odbywa. Czy to faktycznie jakiś rodzaj transakcji, gdzie obie strony coś sobie obiecują na zasadzie transakcji handlowej, czy może demona trzeba jakoś sobie zniewolić? Idąc tym tropem, wyszło mi w przemyśleniach, ze Splamieni to magowie, którzy nie poradzili sobie z demonami? Ciekawe to i zostawia wiele pola do interpretacji. Wstęp nakreśla nam też problem wokół którego najprawdopodobniej będzie obracała się fabuła. Pudełko jest intrygujące. Intrygujące jest kto i po co je chce. Gildia i Rada to kolejne dwa mgliste pojęcia, które obiecują wiele. Szczególnie Rada, która jawi się jako organizacja silnie zhierarchizowana, która ma na pewno wiele frakcji, a to znów daje pole do polityki i intryg. Uff, czy ja nie za bardzo nadinterpretacje <joke>. Z pojęciami nie jest źle, ja jakoś tam sobie wszystko wyjaśniłam z kontekstu i dialogów. Czy poprawnie, nie wiem, ale liczy się zaangażowanie czytelnika. Będzie dobrze, jeśli dalsza akcja przybliży jakoś te pojęcia i organizacje.
Na koniec naprawdę maleńka garstka czepów.
To by było tyle. Podczas lektury nie zgrzytałam zębami, nie miałam ochoty rozerwać wydruku na strzępy, więc jest dobrze. Tak naprawdę ten wstęp nie wyrokuje jeszcze czy całość będzie dobra, czy zła. Nie mam pojęcia, jaka ma być długa całość, ale chyba to jeden z tych dłuższych tekstów, bo widać, że przyłożyłeś się do budowy świata. Ja zawsze daję szanse tekstom, szczególnie kiedy idzie o high fantasy, żeby oswoić się ze światem i pojęciami, więc nie masz co mędzić po sb, tylko zaliczyć sesję, a potem brać się do roboty
I w sumie dobrze, że wiedziałam, że Cook, bo zawczasu wiedziałam na co się przygotować. I tak, to zdecydowanie high fantasy z opracowanym systemem magicznym – czy jest bardzo nowatorski i oryginalny, to stwierdzić nie mogę – ale na pewno jest ciekawy, z dużą ilością nazw własnych, tajemniczymi organizacjami, wojną tle i pewnym tajemniczym pudełkiem. Lubię wszystkie te elementy, kiedy są oczywiście dobrze skrojone
Po wydrukowaniu testu wyszło koło 7 stron maszynopisu, niewiele, ale czytałam dość długo. To nie jest zarzut, po prostu chciałam się skupić. Piszesz całkiem nieźle. Żadnych wielkich błędów się nie dopatrzyłam, może to nie jest sposób pisania, który zapada mi w pamięć i który ubóstwiam, ale to rzecz gustu, więc poprzestanę na stwierdzeniu, że w tym aspekcie nie jest źle.
Bohaterów było niewielu. Najbardziej rzucił się w oczy Magnus, w końcu to jego oczami śledziliśmy akcję. No i właśnie przez to jakoś zabrakło mi opisu jego wyglądu (w ogóle bym prosiła o więcej opisów). Liczę, że w dalszej części dowiemy się jednak jak wygląda (chyba) główny bohater. Ja akurat nie lubię postaci, które dużo przeklinają, ale to znów jest kwestia gustu.
Reszta została przedstawiona głównie przez pryzmat funkcji, takie trochę wyszły gadające głowy, ale co tam – we wstępie nie da się od razu zrobić wszystkiego, bo się czytelnik znudzi.
Odnośnie nazw, bo jak zerkałam w komentarze powyżej, to wielu czytelników miało z nimi problemy. Nie jest źle, szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś bardziej przegiętego. Tymczasem lepiej jest tak niż gdybyś do każdego nowego pojęcia dopisywał akapity wyjaśnień i robił z tego jakiś podręcznik rpg. Mogę mówić tylko w oparciu o swoje własne czytelnicze doświadczenie, ale rzadko kiedy podczas czytania fantasy udaje mi się zapamiętać wszystkie nazwy, które pojawiają się w prologu/pierwszym rozdziale od razu. Nie o to chodzi. Ale jak się pojawi taka nazwa drugi, trzeci raz, w dodatku zostaną podane do tego jakieś nowe informacje, to nie mam już poczucia zagubienia i ciasnoty w mózgu po przyjęciu sporej dawki informacji. Lepiej wprowadzać czytelnika w świta delikatnie niż walnąć jak cegłą w głowę
To co tu przeczytałam to całkiem niezły wstęp – zaproszenie do dalszej lektury. Stron było niewiele, a więc miejsca niewiele, tymczasem udało ci się dość zgrabnie przedstawić informacje o świecie (wiemy, że jest Imperium i jakiś drugi kraj, toczy się wojna). Znalazło się też dość sporo miejsca na magię. Rozumiem, ze wiele zależy od demonów, tak? Czy mag jest tym silniejszy im silniejszego demona sobie zakontraktuje? Czy może odwrotnie to siła maga predysponuje do określonego demona? Zaintrygowało mnie pojęcie „zakontraktowania” i jestem bardzo ciekawa, jak się coś takiego odbywa. Czy to faktycznie jakiś rodzaj transakcji, gdzie obie strony coś sobie obiecują na zasadzie transakcji handlowej, czy może demona trzeba jakoś sobie zniewolić? Idąc tym tropem, wyszło mi w przemyśleniach, ze Splamieni to magowie, którzy nie poradzili sobie z demonami? Ciekawe to i zostawia wiele pola do interpretacji. Wstęp nakreśla nam też problem wokół którego najprawdopodobniej będzie obracała się fabuła. Pudełko jest intrygujące. Intrygujące jest kto i po co je chce. Gildia i Rada to kolejne dwa mgliste pojęcia, które obiecują wiele. Szczególnie Rada, która jawi się jako organizacja silnie zhierarchizowana, która ma na pewno wiele frakcji, a to znów daje pole do polityki i intryg. Uff, czy ja nie za bardzo nadinterpretacje <joke>. Z pojęciami nie jest źle, ja jakoś tam sobie wszystko wyjaśniłam z kontekstu i dialogów. Czy poprawnie, nie wiem, ale liczy się zaangażowanie czytelnika. Będzie dobrze, jeśli dalsza akcja przybliży jakoś te pojęcia i organizacje.
Na koniec naprawdę maleńka garstka czepów.
Cytat:Albo dziwią się, jak to możliwe, że przedstawiciel Rady jest naćpany. Albo…Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam, ale wydawało mi się, że Magnus jest z Gildii.
Cytat:- Zapłaciliśmy wam i w zamian spodziewaliśmy się wymiernych efektów - zaczął po chwili - a nie usprawiedliwień. Mieliście ukraść pudełko z depozytu lokalnej rezydentury Imperialnej Gildii Magicznej i dać je mnie. Potem ja miałem je dostarczyć na Wyspę. Jestem tutaj tylko dlatego, że wysłaliście nam informację, że pudełko jest gotowe do odbioru. Mam rozumieć, że kłamaliście?To w sumie nie czep, tylko taka refleksja ogólna. Czasem zdarzają się takie kwestie, które trzeba przekazać czytelnikowi ale nie ma po prostu dobrego sposobu, jak. Czasem wtedy powstają takie dialogi, kiedy postaci tłumaczą sobie coś po raz kolejny, albo mówią to co jest dla obu stron jasne, tylko po to, żeby poinformować o ty czytelnika, który, niestety, nie siedzi w głowach wszystkim. Nie wiem, jak długi masz staż pisania i nie czytałam innych twoich tekstów, tak więc tylko uczulam, że czasem podobne fragmenty mogą brzmieć nieco sztucznie.
Cytat:-Dlaczego mam wrażenie, że nie jesteś do końca szczery? - Spytał kąśliwie Magnus.To akurat błąd w zapisie dialogu.
Cytat:- Świat się kończy. - Odburknął mu Magnus, przewracając oczami.I jeszcze jeden.
Cytat:Senność zniknęła, zdmuchnięta nagle przez wściekłość połączoną z depresją.Usilnie się zastanawiałam, jak wygląda taki stan, bo jakby jedno i drugie jest dla mnie przeciwstawna, dlatego aż się prosi, żeby zapytać, co autor miał na myśli.
To by było tyle. Podczas lektury nie zgrzytałam zębami, nie miałam ochoty rozerwać wydruku na strzępy, więc jest dobrze. Tak naprawdę ten wstęp nie wyrokuje jeszcze czy całość będzie dobra, czy zła. Nie mam pojęcia, jaka ma być długa całość, ale chyba to jeden z tych dłuższych tekstów, bo widać, że przyłożyłeś się do budowy świata. Ja zawsze daję szanse tekstom, szczególnie kiedy idzie o high fantasy, żeby oswoić się ze światem i pojęciami, więc nie masz co mędzić po sb, tylko zaliczyć sesję, a potem brać się do roboty
Are You Watching Closely?