arogant

[Piramida88]

A mowy w tym wierszu nie miara.

drapią mnie gwiazdy ukochana
wazelina nieba
kiedym już pewny
że krwią życie smakuje

nadzieja nas dotyka?

nadzieja wyziera
ten swój łeb
co bym tak skręcił
dysonans niewielki już we mnie
na szczęście

uśmiecha się podmiot liryczny, a wcześniej prawie krwią splunął...
swój nie potrzebne, staraj się tego unikać.

mam dwie nogi i dwie ręce
serce mocne
dziękuję za każdy nowy dzień
bez wiary

wiara w rozum?

zgłębić swoje rwące piekło
ssące chamsko do otchłani
żądza szpony swe wyciąga
cię omami
cię omami

mocniej rżnięte młodsze ciała
twardsze grubsze wyuzdane
nasycenia wciąż niegodna
cię omami
cię ograbi
ze wszystkiego

Kusi piekło, ach kusi aż omami i zagrabi dobre uczynki w zimnym śniegu, a rozgrzeje potem piekielnymi kazmatami węgiel w sercu, a dusza spłonie...

więcej wiecznie pragnie władzy
mięso kłem rozszarpie krwiste
bestia wdepcze w gorzką ziemię
tę współczucia marną glizdę

nie Lucyfer ani Mara w rękach Boga
ale człowiek
zdrowy

dobrze myśleć?

na łóżku
w ciszy
i kominka blasku
wspieram twoją głowę
ukochana

obiecaj
nie mów nikomu
mnie nawet
bo przyznać się nie mogę
choć mogę
ale przekręcą
krzyż ukręcą

milczenie złotem i cierniem koroną na głowie.

nie myślę już co rano

oświecenie
i mój obłęd
to jedno
i to samo

arogant

No cóż, podmiot liryczny wie co mówi i co czuje. Więcej zastrzeżeń nie mam jak do formy tylko, co rozlana się wydaje, wolę symetrycznie. Może tak następny sylabotoniczny?

Początek mi się podoba, końcówka trochę mniej 3/5