Bractwo Żywiołów

[InFlames]

Oto siedział w cieniu gruszy, na skąpanej w złotych promieniach łące, szesnastoletni chłopak. Ręce miał splecione na kolanach, a oczy czarne, smutne, puste, dawno pozbawione miłości. Westchnął cicho, słysząc wesołe okrzyki dzieci, bawiących się gdzieś w oddali, w zupełnie innym świecie. Świecie miłości, spokoju i radości, przepełnionych śmiechem i gwarem rozmów. Chociaż chłopak milczał, jego dusza płakała, krzyczała z rozpaczy, rozrywała mu serce

Super. Po raz setny mamy głównego bohatera, który jest odizolowany od świata, w dodatku patrzy się na szczęśliwe dzieci. Niezbyt ciekawie się zaczyna, a ten fragment powinien kusić czytelnika oryginalnością, a tak niestety nie jest.

Jednak Arthur nie uronił ani jednej łzy. Nigdy. Pozornie nie okazywał żadnych emocji, nawet gdy jego własna matka, wyrzuciła go na całą noc z domu. Był głodny, zmarznięty, wyczerpany, a jednak nie pozwolił sobie na choćby jęk. Czuł nienawiść do swoich rodziców. A oni? Oni nic do niego nie czuli. Jakby był powietrzem. Czy był w domu, czy nie, im to było zupełnie obojętne. Jedyne miejsce, w którym Arthur czuł się bezpiecznie była łąka: cień gruszy, strumyk płynący koło niewielkiego lasu, śpiew ptaków, złote kłosy zboża, ciepłe promyki słońca, pieszczące twarz.

Uwierz, że akurat to, że główny bohater tego opowiadania będzie miał mocną psychikę dało się przewidzieć bez wysiłku. Tak samo jak i to, że ma problemy w rodzinie i bardzo często ucieka do swojej utopii - w tym przypadku - na łąkę. Dalej niczym nie ciekawi.

Był zbudowany w stylu gotyckim, z dachu ziały dziury, a ogród był zarośnięty, jakby od lat nikt nic w nim nie robił. Efektu dopełniały witraże w oknach i wielka, staroświecka, mahoniowa brama ze srebrną klamką.

Miałem tak wielką nadzieję, że rozpiszesz się w tym miejscu. Jednak widzę tutaj tylko powierzchowny opis, a opisy od niechcenia też nie ciekawią czytelnika. Czytam to Twoje opowiadanie i czytając, bardziej skupiam się na myśleniu, kiedy mnie zaskoczysz. (O ile zaskoczysz)

Nagle scena zmieniła się...

Naprawdę? Scena? Przecież można napisać "krajobraz" czy "otoczenie", ale "scena"? Toż to nie dramat.

Chłopiec był kompletnie skołowany, nie wiedział co ma robić, jak się zachować, po prostu stał jak wryty i gapił się bezmyślnie w rudowłosą dziewczynę, która tak bardzo przypominała tą ze snu...

To jest chyba najbardziej popularny błąd Pamiętaj - tą piszemy w narzędniku, tę w bierniku.

- Chelsea, nie żartuj sobie. Nie mamy czasy na głupie zabawy w berka! - krzyknęła zirytowanym głosem brunetka.
- Jessica, wyluzuj! - odpowiedziała ze śmiechem rudowłosa. Wiatr poruszył gwałtownie złote kłosy pszenicy i rozległ się jęk jednej z dziewczyn.
- Chelsea! Miałaś tego nie robić, ktoś mógł cię zobaczyć! To nie są żarty! - wykrzyknęła przerażona dziewczyna.

Aj, wiarygodność tutaj została pogrzebana przez patos. Chodzi mi o to, że ten fragment (jak i niektóre mniejsze fragmenty wcześniej czy później) brzmią bardzo nienaturalnie i sztucznie. Czy widziałeś/widziałaś (wybacz mi, nie wiem jakiej jesteś płci) kogoś rozmawiającego mniej więcej w taki sposób:
- Marcin, nie przejmuj się tym!
- Adrian, jak mam się nie przejmować?
- Marcin, po prostu nie myśl o tym!
Osobiście nie słyszałem, żeby tak ktoś rozmawiał.

Podsumowując.

Jak dla mnie fabularnie jest bardzo słabo. Ale może to po prostu kwestia gustu, chociaż szczerze wątpię, aby ktoś naprawdę lubił takie opowiadania. No dobra, mamy głównego bohatera, młodzieniec liczy sobie szesnaście wiosen, jest odosobniony, nieszczęśliwy, odtrącony, ale zarazem...

Szepnął tylko "dobranoc" do gwiazd i od razu zapadł w głęboki sen.

...bardzo romantyczny. Pewnego dnia odkrywa w sobie moc okiełznania wody i napotyka dwie postacie z podobną mocą. Naprawdę, jak dla mnie nie jest to nic ciekawego, jest bardzo dużo podobnych opowiadań.

Warsztatowo jest średnio, czytałem gorsze opowiadania. Przeczytaj zamieszczony o tutaj poradnik, o ile uszedł Twojej uwadze.

Pozdrawiam, pisz dalej
InF