Rzecz o Szalonym Królu

[Gunnar]

 Na końcu sali, naprzeciwko głównego wejścia, siedziała na dwóch tronach królewska para. Oba trony ustawione były na wysokim podeście, na który można było wejść po szerokich schodach, wyłożonych płytkami z czarnego marmuru. (...)
Za nim szli jego wierni lordowie. (...)
W końcu znaleźli się na przedzie, a wzrok Torfina spotkał się z radosnym wzrokiem jego siostry. (...)
aksamitną suknię w ciemnym odcieniu czerwieni, która całkowicie zakrywała jej nogi. (...)
Torfin właśnie wrzucał sobie na talerz parujący kawał świńskiego schabu, który nadział wcześniej na swój sztylet, (...)
Spoglądał na swojego wasala pełen ufności i wiary w jego zdolności bojowe.

Zbędne dopowiedzenia

W sali było dość tłoczno, możni, rycerze i panny szlacheckich rodów stali z przodu, przed obliczem króla i jego żony. (...)
 Jej jasne włosy rozlewały się na nagie ramiona, niczym złota lawina, tylko po bokach misternie zaplecione w  małe warkoczyki.

- Żenująca jest twoja postawa, sir – odszczeknął. (pauza) Wystawiasz starego wiarusa przeciwko młodemu rycerzowi. To miała być walka pokazowa, nie demonstracja rzeźników. 

Miejscami przegadane (opisy wystrojów wnętrz i.t.p.) ale czytało się dobrze. Historia z potencjałem. Szkoda, że autor nie rozwija swoich pomysłów.
Pozdrawiam