Cykl "dzika róża", tom 1-szy "Zgubiona"

[miriad]

Bonnie stała pośrodku pięknej łąki. Promienie słońca <<muskały>> jej nagie ramiona, delikatny wietrzyk przeczesywał jasne loki, podwiewał zwiewną, letnią sukienkę dziewczyny. Miękka trawa <<pieściła>> bose stopy tej frywolnej trzpiotki, beztrosko tańczącej wśród słodko pachnących kwiatów.
I wtedy na skraju łąki znikąd pojawił się jakiś mężczyzna. Bez wahania ruszył w stronę tańczącej Bonnie.

pogrubione - zbędne lub nieudane/nie pasujące.
<<kursywa>> - podobnie jak wyzej (nie pasujące) ale takie bardziej z mojej wybrednosci; takie moje czepianie sie no;] powiedzmy sobie. (to BYŁO kursywą, ale jak wysłałem tego posta to zauważyłem, że w cytacie WSZYSTKO jest kursywą toteż zmieniam oznaczenie na <<>>)
podkreślone - powtórzenie/błąd (np. pomylony podmiot) lub rażąca sprzeczność.

(będę to również stosował poniżej; to, co stoi w quote - reszta nie)

Na dźwięk tego <<głębokiego, aksamitnego, uwodzicielskiego>> głosu
dziewczyna stanęła

miał krótkie czarne włosy, jasną skórę silnie kontrastującą z czernią jego ogromnych skrzydeł. Miał na sobie tylko luźne spodnie.

Nieznajomy zbliżył się do niej i otoczył <<swoimi>> skrzydłami.

— Nie… — zaczęła protestować, lecz on uciszył ją namiętnym pocałunkiem.

Jego sylwetka była niczym <<mgiełka>>.

czyli???? zalecam rozwinąć.

Dziewczyna czuła wszechogarniającą ją bezradność i panikę

.

Pod wpływem <<przyciągania>> upadłego stała się uległa.

Jakoś mi się to przyciąganie nie podoba. Bardzo umowne jak dla mnie.

Dziecię, które miało przyjść na świat, od pierwszych chwil swego istnienia skazane było na śmierć.

Może być błędnie zrozumiane. Lepiej dopisz coś w stylu: „które DZISIEJSZEJ/TEJ nocy miało przyjść na świat…”. Poza tym piszesz, że SKAZANE było na śmierć, a jednak nie umarło. Zmień to. Narażone było, tak; wyjatkowo narażone, ok; poród był trudny, dobra. Ale nie było skazane, bo przezyło. Trochę to wiesz... nie pasuje.

Reemlon Day był niespokojny. Chodził z kąta w kąt, denerwując się, stresując.

Powtarzasz się. Był niespokojny – to wiemy od pierwszego zdania. Denerwować się i stresować to właściwie to samo – a jednocześnie to tylko ogólniki; tu ci starczy taki jeden. O rodzaju stresu/zdenerwowania może z kolei mówić zgoła inny opis – jak np. opis zachowania, wyglądu.
Mamy wiec obraz człowieka niespokojnego z jakiegoś powodu i możemy mieć co do tego zasadniczo dwa pytania: 1. dlaczego tak jest; i 2. jak dokładnie się to objawia. Na pierwsze dostajemy po jakimś czasie odpowiedz – jego kobieta rodzi. Na drugie odpowiadasz zaledwie: chodził z kąta w kąt. Niewiele więcej. Bo nawet..

Każdy wrzask dobiegający z pokoju obok przyprawiał go o gęsią skórkę.

..mówi nam całe nic.

Bał się, że <<jego>> żona nie przeżyje porodu, albo, co gorsza, że oprócz swej <<małżonki>> straci także dziecko, <<które miało przyjść na świat>>. Lecz gdy tylko jego krzyk rozdarł <<ciszę oczekiwania, spowijającą domostwo państwa Day>>, a akuszerka wyszła z pokoju z uśmiechem na ustach, odetchnął z ulgą.

Po kolei. "Jego" jest zbędne; błędu nie czyni, ale jest zbędne. "Swej" to już z kolei coś koniecznie do wyrzucenia.
Najważniejsze jest jednak to "jego", które tworzy chaos w podmiotach. "Jego" - czyli dziecka, miało być. A zaraz potem w tym samym zdaniu piszesz "odetchnął z ulgą" - ojciec, nie dziecko. Widzisz mieszanie sie podmiotów? To nie jest poprawnie.
A co z tą <<"ciszą...">> wziętą w kursywę? Cóż.. była mowa o wrzaskach (w ogóle w końcu to poród, nie? i to z komplikacjami) a tu nagle taka cisza. Już choćby atmosfera wyczekiwania, by była lepsza, chociaż ja osobiście bym sobię z tym rozdzieraniem czegokolwiek odpuścił.

Ponadto sposób, w jaki piszesz (chociażby przytoczony fragment), jest pozbawiony literackości. Tak. Podobnym językiem pisze się chociażby instrukcje obsługi. Punkt po punkcie, co i jak sie robi. Tutaj jest punkt po punkcie, co czuje bohater/co następuje po czym. Takie tworzenie to nie tylko taniocha, jak dla mnie to niedopuszczalne - przynajmniej na tyle, że takich rzeczy się nie wydaje, co chyba jest niemałym miernikiem wartości dzieła jako takiego;]. W książce musi się coś dziać nie tylko fabularnie, ale i językowo, uważam. Pierwsze zdanie (właściwie ono jest tu najgorsze) brzmi tak, jak to moje przykładowe: "Adam wiedział, że jeżeli Zenek do niego strzeli i trafi, kula przebije jego ciało, a w efekcie pozbawi go życia". Rozumiesz, o co mi chodzi?

— Poród był trudny, ale na szczęście wszystko się udało. Ma pan śliczną córeczkę, panie Reemolnie. Gratuluję.

Świeżo upieczony tatko zajrzał więc do pokoju, w którym odbywał się poród.

Wyżej był ojciec, a teraz znowuż tatko - ale to pikuś, ot, moje czepianie sie. Inna sprawa, że nagle zmienia się (tak drastycznie) nastrój. "Tatko" to nader infantylnie i radośnie. Na mój gust nie pasuje w tym miejscu.

<<Gdy się wchodziło>>, czuło się drażniący zapach ziół i lekarstw.

Na wejsciu. Cokolwiek, tylko nie tak, jak jest.

Cisza była <<znakiem>>, że maleństwo zasnęło.

Tu już takie moje czyste wybrzydzanie;p Nie jest źle, ale może lepiej nie znakiem, a 'podpowiadała Reemlonowi' (ta cisza), 'świadczyła' - a nawet 'świadczyć MOGŁA'?? No, że dziecko usnęło;]

ciekawe jest to, jak prędko Reemlon założył, że dziecko jest płci żeńskiej;]

Na te słowa serce mężczyzny się rozradowało. Spojrzał na śpiącą dziewczynkę. Była takim ślicznym dzieckiem. Nie mógł uwierzyć, że to on spłodził tak piękną córeczkę.

Z całego tekstu bije młodym wiekiem autorki. Naprawdę. Ale ten powyższy wycinek aż cieknie niedojrzałością literacką, że tak to określę. Bo literacko jest tragicznie. Tak to można pisać wypracowania z polskiego; powiedziałby kto, że pisałaś to z nożem pod gardłem; że koniecznie miał być opis emocji tatka plus wygląd maleństwa. Tylko że to nie jest fuszerka, a po prostu coś świadomie zatwierdzonego.
Pierwsze zdanie – może kwestia gustu, nie wiem; dla mnie coś strasznego. Drugie – bez zastrzeżeń. Trzecie i czwarte – przedszkole.
Mogę się mylić, może tylko ja mam takie odczucia, nie wiem.

Gdy „ceremonia” nadania imienia dobiegła końca, Messie chciała odpocząć po wyczerpującym porodzie, więc Reemlon zostawił ją samą, zastrzegając, że jeśli będzie czegoś potrzebować, będzie w pokoju obok.
— Wystarczy, że zawołasz, a przyjdę — obiecał, zanim zamknął za sobą drzwi.

Musiałem przytoczyć całość;/
Już nie będę się zbytnio czepiał całości, a powiem tylko, że zarówno to długaśne zdanie, jak wypowiedź Reemlona, poradziłyby sobie samodzielnie, jedno bez drugiego. I byłoby o wiele lepiej.

— Wasze dziecko… — Mówienie przychodziło jej z trudem.

Ton głosu wieszczki był obojętny

Też się nie zamierzam czepiać, bo o warsztacie wypowiem się ogólnie na sam koniec. Powiem tylko tyle: cholernie to niekonsekwentne.

Rozpacz otuliła ich swym dusznym całunem, pogrążając tych ludzi w całkowitym żalu.

Następny dzień był dla Messie i Reemlona trudnym przeżyciem. Mężczyzna niespokojnie krzątał się po domu, nie umiejąc znaleźć sobie miejsca, a kobieta cały czas trzymała w swych objęciach dziecko. Nie trwało to jednak długo, bowiem przybyła <<do ich domu>> Rada wraz z kapłanką. Przyszli po Elizę. Matka niechętnie oddała córkę w ich ręce, ale nie miała wyboru. Musiała. Łzy spłynęły po policzkach, gdy małą wyrwano jej z objęć, a usta zamarły w niemym okrzyku sprzeciwu.

Krzyku, nie okrzyku. wyróżniłem "ich domu", bo potem masz "ich ręce". za to "ich ręce" dlatego, że zdanie wypadnie bez tego lepiej.

Choć sam był <<dotknięty do żywego>> ostatnimi wydarzeniami, chciał pocieszyć swoją młodą żonę.

Ranyyyyy!!! "dotknięty do żywego ostatnimi wydarzeniami"??? No proszę cię. Jak dla mnie tragedia (mówię o tej uwadze. kompletna klapa).

— <<Wiem>>! Chodźmy w góry i odszukajmy ją. Może jeszcze nie jest za późno!

WIEM! ;/ bez komentarza. ten sam komentarz podpinam pod:

"Mężczyzna był pełen obaw."
"Wtedy zmienimy miejsce zamieszkania." sic!
"delikatnie ciągnąc męża za rękę."

Kobieta skinęła twierdząco głową i zniknęła w sąsiedniej izbie.

Pierwszy raz musiałem cytować około 90% utworu;/
Nie mam pozytywnych not dla ciebie. Twój tekst wydaje mi się przede wszystkim baaardzo naiwny. Historia, postacie, narracja. Piszesz zrozumiale i po polsku – ale nic poza tym. Postacie, dialogi i przebieg wydarzeń nie są wiarygodne, a sztuczne, najkonkretniej naiwne właśnie. Wszystko to zaś jest naiwnie opisane; nagminnie czynisz dziecinne uwagi i w dziecinny też sposób (znowuż prostoduszny) prowadzisz tok narracji, tok zdań – przykłady już podałem. Zauważyłem też, że nie chcesz się rozpisywać, a masz momenty, które do tego wręcz obligują; najlepszym przykładem jest zakończenie tego prologu.
Gdybyś miała jakieś pytania, co do mojego posta, czegoś nie zrozumiałaś (wolę, żebyś sama dociekła, o co mi może chodzić, dlatego np. napisałem w pewnym momencie „bez komentarza”), albo się z czymś nie zgadzasz;], pisz a postaram się ci to rozjaśnić.