Ośmioletni chłopiec stał na parapecie szeroko otwartego okna. Jego drobne dłonie ściskały plastikową ramę, a szeroko otwarte oczy spoglądały w dół. Były błękitne jak niebo nad pochyloną głową chłopca.
Trząsł się, zaciskając co chwile powieki.
Za sobą słyszał dźwięk odkurzacza. To była jego matka, odkurzała stary dywan na który padał cień chłopca. Chłopiec spojrzał na pochłoniętą sprzątaniem matkę, jak z każdą kolejną chwilą stawała się bardziej pomarszczona, zgarbiona i grubsza. Odkurzacz mechanicznymi pociągnięciami przemierzał cień na dywanie, który z każdą kolejną chwilą stawał się większy.
Cień jego ojca był dużo większy. Sam wyszedł przez to okno kiedy chłopiec był całkiem mały. Chłopiec czekał aż wróci, wpatrując się w błękitne niebo przez szklana szybę, pamiętając tylko jego ciemną sylwetkę na tle nieba. Gdy wystarczając podrósł, wdrapał się na parapet i otworzył okno. Wtedy przestał patrzeć w górę, widział już tylko przepaść.
Chwile mijały, cień wciąż rósł, a odkurzacz poruszał się coraz wolniej. Słysząc to chłopiec bał się spojrzeć za siebie. Widział już tylko jedną rzecz. Przestał się trząść i zaciskać powieki.
W pewnej chwili puścił plastikową ramę. Stał w oknie ze spuszczonymi ramionami, nie trzymając się niczego!
Niedługo później, chłopiec skoczył.
Cień znikł, matka przestała sprzątać.