"Śmierć doskonała" (black-rose)

[black-rose]

Dobra, postanowiłam opublikować.
Proszę o szczere opinie, chociaż wydaje mi się, że po samym prologu będzie trochę trudno, bo zdecydowanie jest tego za mało.

Śmierć doskonała

"Kropla po Kropli, Czasu balsam cichy
Odświeża Ciebie, a mnie śmierć też sprzyja;
Wbrew niej żyć będę.."
(William Shakespeare "Sonety" Sonet 107)

PROLOG

Początek nie zaczyna się od początku, ale skoro nie od początku to odkąd? Początek zaczyna się po końcu, pewnym końcu, który można nazwać końcem, jeśli jest końcem ostatecznym, ale skąd można wiedzieć gdzie jest koniec ostateczny i kiedy nastąpi? Końcem jest nic. A jeśli nie było końca, a był od razu początek? Nic nie zaczyna się od początku, tak jak nic nie dzieje się bez przyczyny lub nawet nic nie zaczyna się samo z siebie, więc można stwierdzić, że początek nie zaczyna się od pewnego końca, ani też od pewnego początku. Początek to ciąg dalszy. Więc początkiem jest połowa ciągu zdarzeń.

***

Nachylał się nad nią z wytrzeszczonymi oczami i z zaciśniętą szczęką, z ogniem w gardle, któremu wciąż dostarczał tlenu ruszając coraz to szybciej skrzydełkami nosa. Zmarszczki na czole pogłębiły się, wraz z uniesieniem brew. To był tylko szok na twarzy. W środku wszystko obracało się o sto osiemdziesiąt stopni i znów wracało na swoje właściwe miejsce. Jak igła magnetyczna kompasu, gdy jest blisko metalu, tak jak bieguny N i S się przyciągają, sytuacją odwrotną będzie to, że N i N lub S i S będą się odpychać.
Nie każdy dociera do celu, ale jeśli chodzi o prawdziwą przysięgę czy obietnicę, jest to bardziej możliwe i satysfakcjonujące. Zachłanność nie zna granic i nie zna ceny, ale czy warto oddać za nią życie, godząc się na to, nie z zamroczenia samym pragnieniem, ale z świadomością tego co robimy? Jego emocje kłóciły się czy to dobrze, czy źle, czy powinien się cieszyć, a może nie? Bać się? Umysł szeptał tylko "Zrób to, zrób to, zrób to", mieszając się w jedno stłumione echo. Nie wiedział, co kryje się za tymi dwoma słowami, tylko dziewięć liter, a wszystko w nim diametralnie się zmieniło i przyprawiło o dreszcze. Ona była skomplikowana, w każdym centymetrze inna i do nikogo niepodobna. Nigdy jej nie umiał rozszyfrować, miała swój kod dostępu, którego sama nie znała. Nie umiał zrozumieć, mimo ogromnej przewagi w doświadczeniu. Zawsze go zaskakiwała, dzisiaj też to zrobiła. Stał tak tylko i patrzył w głębie jej zielonych oczu, którą zakłócały czarne i brązowe plamki, w nieregularnym rozstawieniu. Jej dłoń spoczywała na jego piersi, oddychała głęboko, równomiernie, dzieliło ich tylko kilka centymetrów, ale już pomiędzy ich intensywnym spojrzeniem żarzył się ogień, a iskry uskakiwały na boki. Słyszał tylko jeszcze głuchy brzęk metalu oraz krople co kilka sekund uderzające o kamień i rozbryzgujące się na jego nierównej, szorstkiej powierzchni burgundowo-miedzianą barwą.
Gdyby nie uległ jej wpływowi nigdy nie ciągnąłby tej znajomości i nie ponosił takich konsekwencji, nie straciłby wszystkiego, ale historia zawsze lubi się powtarzać, i za każdym razem kiedy znów wraca, robi to ze zdwojoną siłą. Czyżby ciążyło na nim jakieś fatum? Los nigdy się do niego nie uśmiechał, a może jednak to robił, tylko, że z twarzą Gwyplaine ze starego, niemego filmu. Nie mógł pojąć, jak ona potrafiła zburzyć podstawy świata nocy. Nie ma fundamentów, to nie ma budowli, wszystko się wali, tak jak niechcące przewrócenie jednego klocka domino i w rezultacie dążenie do całkowitej destrukcji. Dlaczego? Usiłował odpowiedzieć na to pytanie patrząc z różnego punktu widzenia, ale zawsze sprowadzało się do jednego słowa - fanaberia. Chimeryczne usposobienie. Teraz zalewał go ocean furii, docierało do niego powoli, że to wszystko było tylko prowokacją, podjudzeniem. Nie chciał o tym myśleć, więc wspominał wszystko od pierwszego momentu. A potem spełni jej wymarzone życzenia, tak jak tego zapragnęła całą duszą i
ciałem.