Jesienne spotkanie

[Kpiarz]

Tego dnia każdego powitała gęsta mgła.

Nie podoba mi się to zdanie. "Gęsta mgła utrzymywała się od rana", albo " Za oknami zalegała gęsta mgła" wydaje mi się lepsze. "Tego dnia każdego powitała gęsta mgła" jest trochę zabawne

miałem problemy ze snem. Wieczorem bardzo długo nie mogłem zasnąć, a gdy już mi się to udało, mijała ledwie chwila, a już się budziłem, zanim jeszcze słońce pojawiło się na horyzoncie.
Jak co dzień zaparzyłem kubek dobrej kaw

Wieczór jest tylko pierwszą fazą nocy, nie wiem dokładnie jak się to ma, ale wydaje mi się, że nie sięga godzin w których jeszcze bohater miałby nie spać. Poza tym wkrada nam się tutaj małe powtórzenie, lepiej byłoby: "miałem problemy ze snem, do późna leżałem nie mogłem zasnąć. A gdy już mi się to udawało..."

Jak co dzień zaparzyłem kubek dobrej kawy i delektując się zapachem, słuchałem porannych wiadomości. Po skąpym śniadaniu, na które składała się tylko kawa,

Znowu się powtarzasz. Skoro w pierwszym zdaniu mówisz nam o kawie, to analogiczne jest, że śniadanie składało się tylko z kawy.

wielka siła, której boję się przeciwstawić

Wielka może być choćby góra, "wyższa siła".

Sam nie wiem.
Mimo wszystko, nie opierając się, wyszedłem na zewnątrz.

"Sam nie wiem. Wyszedłem na zewnątrz.", środek jest tutaj takim "zapychaczem".

Ale kogo ja chcę oszukać - w moim mieście nie ma nic do zwiedzania, a tym bardziej jesienią. Może poza pięknym parkiem.
Zawsze się zastanawiam, dlaczego nigdy nie trafiłem do tego parku. Nie raz już, wychodziłem z mego domu z celem przechadzki po parku, ale im więcej robiłem kroków, tym bardziej zapominałem o celu mojej "podróży", o którym przypominałem sobie będąc znów w domu.

"Pięknym parku" to wszystko? Zaczynasz dobrze, ładnym opisem świata skąpanego we mgle, a park, który Twoim zdaniem jest jedynym wartym uwagi w tym mieście określasz jedynie epitetem "piękny"? "Zawsze się zastanawiałem", opowiadanie dzieje się w czasie przeszłym, co zasygnalizowałeś słowami " wyszedłem".

obserwowałem mijane przeze mnie obce osoby,

Po prostu " Idąc, mijałem obce twarze" ?

rozpoznać, zastanawiałem się

Zupełnie gwałcisz zasadę zgodności czasu w opowiadaniu... Najpierw przeszły, potem teraźniejszy, teraz znowu "zastanawiać się" jest w przeszłym. No zdecydujże się!

Tak szybko, jak jedne myśli przychodzą mi do głowy, tak szybko inne z niej uciekają.

Drugie "tak szybko" jest niepotrzebne, też często używam takiej konstrukcji, ale to celowy zabieg, mający podkreślić u mnie daną czynność i poniekąd wynika z mojego stylu. Tutaj wydaję mi się jedynie powtórzeniem, które Ci umknęło przy sprawdzaniu, ale mogę się mylić.

Minęła już chyba godzina mej wędrówki, gdy krocząc przed wciąż przed siebie

Już? Tak szybko? Ja się jeszcze niczego nie dowiedziałem poza tym, że jest jesień i główny bohater jest roztargniony a minęła godzina? Nie " przed wciąż przed siebie" tylko zwyczajnie "krocząc przed siebie".

Pojawił się przede mną niczym duch z jakiejś lampy, którą ktoś właśnie potarł.

A nie możemy raczej pozostać przy "dżinie" ? "Duch" konotuje sensy bardziej romantyczne jak widmo albo zjawa.

Okazując się śmielszym ode mnie, skinął głową na powitanie i pożegnanie zarazem, zrobił krok w bok i poszedł w sobie tylko znanym kierunku.

"Okazał się", to się już dokonało. Reszta zdania nie błyszczy, ale może zostać.

Stojąc oszołomiony, choć nie wiedziałem czym, odwróciłem się chcąc

Czas, czas, czas!

Szedłem kilka

"Przeszedłem," czas przeszły

Na temat zakończenia już nie chciało mi się rozpisywać, wywaliłbym całe i napisał od nowa na Twoim miejscu. Cóż, zupełnie gwałcisz zgodność czasu. Opowiadanie jest lakoniczne, co nie czyni go jednak symbolicznym. Wiesz, sztuka pisania o "niczym" polega na dobrych opisach sytuacji, otoczenia, przeżyć wewnętrznych. Tutaj tego zabrakło, a i zarówno styl, jak i język pozostawiają wiele do życzenia. Pracuj! Życzę powodzenia w dalszym pisaniu.