Mówiłeś wichrze o stu obliczach

[Parniak]

Mówiłeś wichrze o stu obliczach
żeś potęgą nad żywioły,
a twe słowo jak jezioro nieskończone
utworzone z wody czystej.
Ogień, któż to?
- pasożyt co zostawia pył
po swym żywicielu.
Bez ciebie wichrze
rychło skończyłby swą ucztę.
Któż to woda?
- sprawca życia, piękna, śmierci.
Bez ciebie nie zadrży lekko,
nie zabrzmi cicho.
Jak cię poznać królu wieczny?
Proroctwami? - nimi gardzisz
ruchem kwiecia? - to zbyt proste
rozumem? - to bezbarwne
uczuciami? - są zwodnicze
szumem? - to żałosne!
Nie pozna cię, kto przed tobą nie stanie,
a stanąć jest wyzwaniem.
Władco świata,
przyjacielu
zwracam się do ciebie
byś mą ojczyznę
uczynił jednym duchem
co przez wieki trwać będzie cały
otulony śnieżnym puchem,
by Spartańska krzywda,
wieża Babel,
atak ze wschodu i z zachodu
były świętą siłą -
Pomóż mym rodakom
przyjaciołom,
siostrom, braciom
proszę!