30-08-2011, 14:48
Ten fragment miałem wstawić, gdy napiszę więcej, ale postanowiłem zrobić to już teraz. Jest to początek pierwszego rozdziału, dalszy ciąg wstawię wkrótce.
Rozdział I
Do Iwana powróciła świadomość. Przeciągnął się, ziewnął i przetarł oczy. Przekręcił się na bok, ale natrafił na coś twardego. Pomacał ręką i otworzył oczy.
Jedno spojrzenie na zawalony Empire State Building i wbity w niego samolot wystarczyło, by przypomniał sobie ostatnie rzeczy, które pamiętał – tłumy ludzi uciekających w panice, samolot wlatujący prosto w wieżowiec i przeszywający ból w głowie, który sprawił, że Iwan upadł. Nie pamiętał nic więcej.
Znów położył się na plecach. Leżał tak jeszcze chwilę, po czym zdecydował się wstać. Gdy znowu otworzył oczy, dotarło do niego, że cała okolica jest pusta.
Nie było gapiów, ekip ratowniczych, ani ciał. Nie było nikogo.
W następnej chwili zobaczył jeszcze więcej: wszystkie budynki w okolicy były zawalone. Te wyższe leżały przewrócone, a niższe kamienice były pozbawione okien i części ścian.
Pomacał kieszenie – w jednej z nich wciąż spoczywał telefon komórkowy. Wyjął go, odblokował, po czym niemal mechanicznie wybrał 911. Przyłożył go do ucha.
Usłyszał dziwny, przyspieszający sygnał, a urządzenie z każdą sekundą robiło się coraz bardziej gorące.
BUM!
Telefon eksplodował. Iwan w ostatniej chwili zdążył go odrzucić.
Ethan poczuł, że coś wbiło się w jego rękę. Próbował nią poruszyć, ale poczuł przeraźliwy ból. Obrócił głowę i zobaczył ostro zakończony kawałek blachy. Delikatnie go złapał, po czym wyjął.
– AUU! – zawył potwornie, ale po chwili ból już ustąpił. Ściągnął koszulkę i owinął nią ranę.
Znajdował się w niemal miejscu, które było niemal zupełnie spowite mrokiem. Przez wąską szczelinę dochodziła niewielka ilość światła. Wyglądało na to, że jakiś duży kawałek metalu, pewnie pochodzący z samolotu, uwięził go w kącie nieznanego mu pomieszczenia.
Wyprostował nogę i z całej siły kopnął w okolice szpary. Metal nieco ustąpił. Zrobił to jeszcze raz, tym razem zaciskając zęby i starając się uderzyć jeszcze mocniej. Szczelina stała się wystarczająco duża, by mógł się przecisnąć. Schylił się i przeszedł przez nią, uważając, żeby nie uderzyć się w głowę.
Znajdował się w jakimś nowocześnie urządzonym biurze, z biurkiem pośrodku pomieszczenia. Ściana, na której zapewne znajdowało się dawniej okno, prawie nie istniała, a jej jedynym fragmentem było miejsce, w którym został uwięziony. Widział szokujące rzeczy – zawalone wieżowce, zniszczone budynki. Był osłupiony – terroryści zaatakowali nagle wszystko w Nowym Jorku? To wydawało się niemal niemożliwe.
Dopiero teraz zorientował się, że jest strasznie głodny i spragniony. Na biurku leżała butelka wody. Pomyślał, że nie zostanie oskarżony o kradzież, jeśli się napije.
Stanął za biurkiem, wziął butelkę i… zobaczył przerażający widok. Z drugiej strony leżało zmasakrowane ciało dziewczyny, była pewnie w jego wieku. Rzucił butelkę i podbiegł do niej. Złapał ją za szyję i wyczuł słaby puls, choć dziewczyna wyraźnie nie oddychała. Podniósł leżący na biurku telefon i wybrał numer alarmowy. Jednak zamiast zwykłego sygnału, telefon zaczął robić się gorący, a Ethan usłyszał „pipi”, coraz szybsze i szybsze…
Życzę miłej lektury i pozdrawiam serdecznie.
Rozdział I
Do Iwana powróciła świadomość. Przeciągnął się, ziewnął i przetarł oczy. Przekręcił się na bok, ale natrafił na coś twardego. Pomacał ręką i otworzył oczy.
Jedno spojrzenie na zawalony Empire State Building i wbity w niego samolot wystarczyło, by przypomniał sobie ostatnie rzeczy, które pamiętał – tłumy ludzi uciekających w panice, samolot wlatujący prosto w wieżowiec i przeszywający ból w głowie, który sprawił, że Iwan upadł. Nie pamiętał nic więcej.
Znów położył się na plecach. Leżał tak jeszcze chwilę, po czym zdecydował się wstać. Gdy znowu otworzył oczy, dotarło do niego, że cała okolica jest pusta.
Nie było gapiów, ekip ratowniczych, ani ciał. Nie było nikogo.
W następnej chwili zobaczył jeszcze więcej: wszystkie budynki w okolicy były zawalone. Te wyższe leżały przewrócone, a niższe kamienice były pozbawione okien i części ścian.
Pomacał kieszenie – w jednej z nich wciąż spoczywał telefon komórkowy. Wyjął go, odblokował, po czym niemal mechanicznie wybrał 911. Przyłożył go do ucha.
Usłyszał dziwny, przyspieszający sygnał, a urządzenie z każdą sekundą robiło się coraz bardziej gorące.
BUM!
Telefon eksplodował. Iwan w ostatniej chwili zdążył go odrzucić.
Ethan poczuł, że coś wbiło się w jego rękę. Próbował nią poruszyć, ale poczuł przeraźliwy ból. Obrócił głowę i zobaczył ostro zakończony kawałek blachy. Delikatnie go złapał, po czym wyjął.
– AUU! – zawył potwornie, ale po chwili ból już ustąpił. Ściągnął koszulkę i owinął nią ranę.
Znajdował się w niemal miejscu, które było niemal zupełnie spowite mrokiem. Przez wąską szczelinę dochodziła niewielka ilość światła. Wyglądało na to, że jakiś duży kawałek metalu, pewnie pochodzący z samolotu, uwięził go w kącie nieznanego mu pomieszczenia.
Wyprostował nogę i z całej siły kopnął w okolice szpary. Metal nieco ustąpił. Zrobił to jeszcze raz, tym razem zaciskając zęby i starając się uderzyć jeszcze mocniej. Szczelina stała się wystarczająco duża, by mógł się przecisnąć. Schylił się i przeszedł przez nią, uważając, żeby nie uderzyć się w głowę.
Znajdował się w jakimś nowocześnie urządzonym biurze, z biurkiem pośrodku pomieszczenia. Ściana, na której zapewne znajdowało się dawniej okno, prawie nie istniała, a jej jedynym fragmentem było miejsce, w którym został uwięziony. Widział szokujące rzeczy – zawalone wieżowce, zniszczone budynki. Był osłupiony – terroryści zaatakowali nagle wszystko w Nowym Jorku? To wydawało się niemal niemożliwe.
Dopiero teraz zorientował się, że jest strasznie głodny i spragniony. Na biurku leżała butelka wody. Pomyślał, że nie zostanie oskarżony o kradzież, jeśli się napije.
Stanął za biurkiem, wziął butelkę i… zobaczył przerażający widok. Z drugiej strony leżało zmasakrowane ciało dziewczyny, była pewnie w jego wieku. Rzucił butelkę i podbiegł do niej. Złapał ją za szyję i wyczuł słaby puls, choć dziewczyna wyraźnie nie oddychała. Podniósł leżący na biurku telefon i wybrał numer alarmowy. Jednak zamiast zwykłego sygnału, telefon zaczął robić się gorący, a Ethan usłyszał „pipi”, coraz szybsze i szybsze…
Życzę miłej lektury i pozdrawiam serdecznie.