Pomyłka, czyli na boku spisane przygody Calluma i Twiddlepopa [humoreska]

[Hanzo]

Gęsty mrok znaczyły tu i owdzie niewielkie plamy słabego światła, których źródłem były rzadko rozsiane wieczne pochodnie, przymocowane do ścian z surowego, grubo ciosanego kamienia.

Podkreślenie - poszukałbym jakiegoś zamiennika, lecz to tylko subiektywne odczucie.
Pogrubienie - literówka się zakradła. ówdzie.

Korytarz, którym podążali bohaterowie[przecinek] zarastały olbrzymie pajęczyny, niemal uniemożliwiające poruszanie się.

Przecinka zjadło.

Czarownk spędził długie miesiące na magicznych badaniach, aż w końcu udało mu się ustalić, że jednorożec przebywa w pozawymiarowej sferze, chronionej potężnymi zaklęciami.

Literówka.

wynajął najdroższego (bo najlepszego, jak głosiło proste hasło reklamowe najemnika) barbarzyńcę na kontynencie –

Podkreślenie jednak bym usunął.

Pochodnia zajęła się ogniem i oczom ich ukazała się kamienna ściana, którą kończył się korytarz.

Dziwnie mi zabrzmiało to zdanie. Może po prostu:
Pochodnia zajęła się ogniem, a ich oczom ukazała się kamienna ściana.

Do ich uszu doszedł zgrzyt metalu, jakby długo nie używany mechanizm nagle ożył.

Razem.

– Hm – mruknął do siebie troll, a brzmiało to, jakby żarna wielkiego młyna na chwilę ożyły i starły się ze sobą w boju.

Pogrubienie bym usunął, bo wcześniej używałeś bardzo podobnej metafory.

– Ocknij się, Twiddlepop! No już, przestań udawać! – mały ani drgnął.

Z wielkiej. Mały.

Człowiek był miał oczywiście większą masę, wiec w dość szybkim tempie udało mu się doścignąć towarzysza.

Wydaje mi się, że albo był, albo miał. Wiem, że niektórzy mówią 'był miał', ale w narracji średnio mi to pasuje.

Źródłem niebieskiego światła okazała się być kula energii, wewnątrz której, pośrodku podłogi, stały drewniane drzwi.

okazała się być - wywaliłbym 'być'. Dalej to zdanie jest mocno karkołomne, przeredagowałbym jakoś ten opis.

– O, to bardzo ciekawe – skłamał Callum i chowając miecz[przecinek] przeklął w duchu wylewną szczerość, którymi nacechowane były trolle.

Przecinek.
Którą.


Jeżeli chodzi o prowadzenie narracji to sporym plusem jest to, że bez trudu malujesz przed czytelnikiem opisy, które nieźle działają na wyobraźnię. Wszystko sobie bez trudu wyobraziłem. Minusem z kolei wydaje mi się, że powtarzasz się z porównaniami, np jak troll 'zazgrzytał' to potem kiedyś też 'zazgrzytał'. A dałoby radę to podmienić jakoś. No i te ożywające kamienie, o których wspominałem.
No właśnie, w moim odczuciu nadużywasz słówka 'który'.
To tyle z warsztatowych rzeczy.

Jeżeli chodzi o historię, to chyba najbardziej zaciekawiłem się w momencie, gdy siedzieli nad otchłanią. Autentycznie byłem ciekaw jak to rozegrasz. Potem lekko się rozczarowałem, że ot magiczny napój i tyle, a jednak skomplikowałeś tę sytuację i wyszło zacnie. Dobry, wciągający moment.

Najśmieszniejszy zaś finał i pijaństwo skrzata.

Co do bohaterów, to właśnie Twiddlepop jest moim faworytem. Callum wyszedł nieco bladziej, ale - abstrahując - zauważyłem już jakiś czas temu, że w gromie opowiadań główny bohater jest słabszy niż Ci poboczni, tutaj co prawda tytuł wskazuje, że obaj są głównymi bohaterami, ale widzę podobieństwo. Callum do dopracowania, Twiddlepop chojrak.

Ogólne wrażenia pozytywne, może nie chichrałem do monitora, ale czytałem w dobrym nastroju. Przyjemna historia.

Pozdro!