Stary

[Sheaim]

Mówili na niego Stary. Grał tylko znane kawałki. Jeździł od miasta do miasta, siadał na rynku pod jakimś kościołem lub ratuszem i grał. Mówili o nim, że marnuje się na ulicy, że powinien jeździć po świecie i zgarniać grubą kasę na występy. Zawsze gdy był w jakiejś miejscowości rynek był pełen gapiów. W pewnym momencie zaczął z nim jeździć młody chłopak ze wzmacniaczem, do którego podłączał steraną gitarę starego, żeby było go lepiej słychać. Po pewnym czasie razem z nimi jeździła grupa wiernych fanów. Każdy wiózł kawałek sceny. Przyjeżdżali, w godzinę składali, wystawiali przed scenę wielką skarbonkę, na scenę sadzali Starego a on grał, jak zawsze. Nikogo o nic nie prosił, zawsze brał tyle samo, resztę zostawiając dla swoich towarzyszy. Nic nie mówił, niektórzy sądzili, że jest niemy. O tym, że nie jest dowiedzieli się, gdy pojechali do Polski.

Po przyjeździe do Wrocławia zamiast, jak zwykle pójść na rynek, pojechał na cmentarz na Sępolnie. Podszedł do jednego z grobów, ukląkł i położył na nim gitarę. Z kieszeni wyciągnął chusteczkę i otarł łzę. Potem poszedł na rynek. Fani już czekali. Widzowie także. Młody, ten który pierwszy do niego dołączył podbiegł do niego.
-Nareszcie! Czekamy już pół godziny, gdzie twoja gitara?
Stary spojrzał na niego i odpowiedział.
-Nie była moja. Nie będę już grał, dzięki za pomoc.
Po czym odwrócił się i zniknął, nie oglądając się. Młody pokręcił głową z niedowierzaniem, podszedł do mikrofonu i powiedział:
-Stary skończył swoją trasę. Dzisiaj ja zacznę swoją.
Po czym wyciągnął z kufra swoją gitarę i zaczął grać. Niemal dorównywał Staremu.
Niemal.

__________________________________________
Nie wiedziałem, gdzie to dać to dałem do miniaturek...