18-11-2009, 18:59
Dramat w całości napisany 9 maja tego roku. Kropki są, jak już wspominałem są dlatego, że - ponieważ rym i miara zgłoskowa należy do wersu poprzedniego, nie dokończonego - nie da się zrobić więcej niż jednej spacji obok siebie...Zapraszam do lektury .
Milczenie
Dramat w jednym akcie
Postaci:
- Ja
- Milczenie
Prolog
[Wchodzę ja]
Ja:
Czasem myślę, gdy Nadziei mgnienie
Błyska, niczym pragnienie u dzieci,
Że życie ludzkie to jest Milczenie,
Które nad mową przez życie leci -
Niewidzialne dla oka człowieka,
Wplątane w chmury, nad słów potokiem,
Od życia, w wyższe sfery ucieka,
Nie do ujrzenia człowieczym wzrokiem.
Mówi – miast słowem, esencją jego,
Wołałem doń – wiele chciałem wiedzieć.
Nic nie mówiło. Nie wiem, dlaczego.
Wreszcie raczyło mi odpowiedzieć.
[Wychodzę]
Akt właściwy
[Wchodzę i spoglądam w obłok chmury, z której wydobywa się głos]
Milczenie:
Czego pragnie twa pełna słów dusza?
Ja:
Odpowiedzi na pytania moje,
Gdyż...
Milczenie:
. . . . . . . . . Nikt mnie nigdy do nic nie zmusza!
Moich myśli zamknięte podwoje!
Ja:
A czy ja zmuszam? Ja ciebie proszę!
O milczenie, które mówiąc, milczy!
Ja, nędznik me prośby k'tobie wznoszę,
Ponieważ człowiek...
Milczenie:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ach, wzrok twój wilczy!
W wiedzy pożądaniu cały płoniesz!
Ja:
Nie! Ta mowa prawdą być nie może,
Albowiem ja...
Milczenie:
. . . . . . . . . . . . . W pożądaniu toniesz!
Widzę w tobie żądz ognistą zorzę.
Ja:
Ale...
Milczenie:
. . . . . . . . . . . Niech będzie – masz trzy pytania.
Zadaj je, proszę, ja ci odpowiem.
Nic więcej nie mam ci do oddania,
Ponieważ ja Milczenie się zowiem.
Ja:
Czymże ty jesteś i co jest tobą?
Milczenie:
Wszystko jest Milczeniem.
Ja:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Także słowa?
Milczenie:
Wszystkim – wszystkim, tak wiekiem, jak dobą,
Milczeniem jest też nasza rozmowa.
Więc ostatnie pytanie wypowiedz
I zostaw mię w błogiej samotności.
Ja:
Co? Jedno?
Milczenie:
. . . . . . . . . . . . . Głupiś jak stado owiec!
Ciesz się, że nie znam uczucia złości.
Zadawaj swoje pytanie – prędko.
Ja:
Lecz po cóż mam pytanie zadawać?
Ja myślę – bardziej niż sądzisz – giętko.
Zadać pytanie – do walki stawać
Z tobą. Me pytanie jest Milczeniem,
Lepszym od słów, chociaż są jednością.
Milczenie:
Ogień twój wygasł, czuję spojrzeniem,
Wiesz ty, czym jestem, jesteś Mądrością.
Możesz odejść – wiesz już wszystko.
Ja:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Idę,
Lecz jeszcze kiedyś w Milczenie wieczne,
By w nim na zawsze pozostać wnidę,
Boś ty niezgłębione i dwusieczne.
[Wychodzę, chmura powietrza rozwiewa się]
Epilog
[Wchodzę ja]
Ja:
Milczenie samotnie podróżuje,
Przemierza Świat, wszystkiego istota.
Szczęsny, kto je we wszystkim znajduje,
Wartość większą ma ono od złota.
Niechaj ten dramat wszystkich nauczy,
Że milczenie jest tym, gdzie się włóczy.
[Wychodzę ja]
Koniec
Milczenie
Dramat w jednym akcie
Postaci:
- Ja
- Milczenie
Prolog
[Wchodzę ja]
Ja:
Czasem myślę, gdy Nadziei mgnienie
Błyska, niczym pragnienie u dzieci,
Że życie ludzkie to jest Milczenie,
Które nad mową przez życie leci -
Niewidzialne dla oka człowieka,
Wplątane w chmury, nad słów potokiem,
Od życia, w wyższe sfery ucieka,
Nie do ujrzenia człowieczym wzrokiem.
Mówi – miast słowem, esencją jego,
Wołałem doń – wiele chciałem wiedzieć.
Nic nie mówiło. Nie wiem, dlaczego.
Wreszcie raczyło mi odpowiedzieć.
[Wychodzę]
Akt właściwy
[Wchodzę i spoglądam w obłok chmury, z której wydobywa się głos]
Milczenie:
Czego pragnie twa pełna słów dusza?
Ja:
Odpowiedzi na pytania moje,
Gdyż...
Milczenie:
. . . . . . . . . Nikt mnie nigdy do nic nie zmusza!
Moich myśli zamknięte podwoje!
Ja:
A czy ja zmuszam? Ja ciebie proszę!
O milczenie, które mówiąc, milczy!
Ja, nędznik me prośby k'tobie wznoszę,
Ponieważ człowiek...
Milczenie:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ach, wzrok twój wilczy!
W wiedzy pożądaniu cały płoniesz!
Ja:
Nie! Ta mowa prawdą być nie może,
Albowiem ja...
Milczenie:
. . . . . . . . . . . . . W pożądaniu toniesz!
Widzę w tobie żądz ognistą zorzę.
Ja:
Ale...
Milczenie:
. . . . . . . . . . . Niech będzie – masz trzy pytania.
Zadaj je, proszę, ja ci odpowiem.
Nic więcej nie mam ci do oddania,
Ponieważ ja Milczenie się zowiem.
Ja:
Czymże ty jesteś i co jest tobą?
Milczenie:
Wszystko jest Milczeniem.
Ja:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Także słowa?
Milczenie:
Wszystkim – wszystkim, tak wiekiem, jak dobą,
Milczeniem jest też nasza rozmowa.
Więc ostatnie pytanie wypowiedz
I zostaw mię w błogiej samotności.
Ja:
Co? Jedno?
Milczenie:
. . . . . . . . . . . . . Głupiś jak stado owiec!
Ciesz się, że nie znam uczucia złości.
Zadawaj swoje pytanie – prędko.
Ja:
Lecz po cóż mam pytanie zadawać?
Ja myślę – bardziej niż sądzisz – giętko.
Zadać pytanie – do walki stawać
Z tobą. Me pytanie jest Milczeniem,
Lepszym od słów, chociaż są jednością.
Milczenie:
Ogień twój wygasł, czuję spojrzeniem,
Wiesz ty, czym jestem, jesteś Mądrością.
Możesz odejść – wiesz już wszystko.
Ja:
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Idę,
Lecz jeszcze kiedyś w Milczenie wieczne,
By w nim na zawsze pozostać wnidę,
Boś ty niezgłębione i dwusieczne.
[Wychodzę, chmura powietrza rozwiewa się]
Epilog
[Wchodzę ja]
Ja:
Milczenie samotnie podróżuje,
Przemierza Świat, wszystkiego istota.
Szczęsny, kto je we wszystkim znajduje,
Wartość większą ma ono od złota.
Niechaj ten dramat wszystkich nauczy,
Że milczenie jest tym, gdzie się włóczy.
[Wychodzę ja]
Koniec
"Sic transit gloria mundi." - "Tak przemija chwała świata."