Prywatna Afrodyta.

[Adźkolwiek]

I spadła cieniutka kurtyna, dzieląca Ideał od profanum, świata oczu i zmysłów. Delikatny jedwab zsunął się z szelestem po skórze. Jest tak cicho... Usłyszałeś wdech, głęboki i pełen przekonania. Młode, obfite piersi uniosły się wypychane oddechem. Takim zjawiskom, jak ona trudno się napatrzeć.
Ma skórę tak jasną i gładką, bez skazy. Wygięta w łuk prezentuje się lepiej od marmurowej Afrodyty. Twoja boginii jest żywa, ciepła. Na ramiona rzeźbione w najpiękniejszym diamencie opadają pukle miedzianych włosów, tworzą ognistą aureolę w koło jej dziecinnej prawie twarzy. Duże oczy, wykrojone na podobieństwo migdałów spod wpół przymkniętych powiek spozierają na otaczający świat nieskazitelnym błękitem Śródziemnomorskich wód. Pełne, krwistoczerwone usta, lekko rozchylone łapią kolejny oddech wyciągając się w lubiezne uśmiechy.
Szerokie, proporcjonalne biodra odrywają się rozmiarem od wcięcia w talii - miejsca, w którym tak szalenie lubisz opierać dłonie.
Wnętrza ud poznaczone ma czerwonymi śladami Twoich pocałunków. A drobne stópki ryją pościel.
Jest tylko Twoja, nalezy do Ciebie i zgadza się na wszystko pragnąc więcej ciepła, czułości i namiętności każdym ruchem. Sunąc dłonią po jej ciele czujesz, jak bardzo jest ufna i oddana.
Gdy wreszcie ją posiądziesz będzie mruczała niczym głaskany kot, wypowiadała Twoje imię jak zaklęcie, jęczała tak niewinnie- jak dziewica.
Jej wypieki na jasnych policzkach zdradzają temperament i plan na resztę nocy.
Upojonego doznaniami, zaślepionego pragnieniem i zmęczonego obejmie swymi wątłymi ramionami, przytuli mocno do dekoltu szczerze wdzięczna za każdą chwilę, za każdą odrobine uwagi poświęconą jej osobie.
Zaśnie z policzkiem na Twym torsie, skulona obok Ciebie, a gdy się obudzisz bajka, jaką serwuje Ci Twoja osobista Nimfa wcale nie pryśnie...