Między bestiami i kmieciami

[Gunnar]

— A więc, czy czujesz się na tyle usatysfakcjonowany udziałem w naszej misji, żeby pójść już do domu? — spytał Ongus Łopucha, który nie zrozumiawszy zadanego pytania, wpatrywał się w maga z głową przechyloną na bok.
Ongus westchnął. (połączyć z poprzednim wersem)
— Starczy ci już przygód? Chcesz iść do domu?(połączyć z poprzednim wersem)
— A jużci, panie, naprzygodziłem się na całe życie! — Chłop machnął ręką z zadowoleniem chłop.
(...)
— Do widzenia — odparli jednocześnie pozostali, po czym chłop zniknął w ciemnościach? nocy.
— Zabraliśmy je w niemal ostatniej chwili — wrócił do tematu jaja Ongus.
— Jeszcze trochę, a zacząłby się z niego wykluwać mały smok. Nieźle je nagrzała, skoro aż spaliło ci rękawice.(połączyć z poprzednim wersem)
(...)
Pod ciemnozieloną, nieco przezroczystą i jarzącą się lekkim światłem skorupą, ukryty był mały, niezwykle podobny do swej szmaragdowej matki smok, zanurzony w jakiejś substancji. Widok ten od razu przywiódł Tymonowi na myśl obraz preparatów w formalinie z Ongusowej wieży. (u mnie też jest zielony smok ) 
(...)
Tak jak zapowiedział wcześniej Tracjan, rozległ się(przecinek) wprawiający grunt w wibracje(przecinek) dźwięk głuchych uderzeń ściany jaskini.
(...)
— A, to dobrze — Uspokoił się chłop, nie widząc w tym nic złego.
— Zgłupiałeś? — Mag obrócił gwałtownie głowę. — Przecież on chce spalić całą wieś, a w niej dziesiątki ludzkich istnień! I Łopuchowy tytuł diabli wezmą…
(...)
— Nie mam uwag do ciebie, ale do tej maszyny — wyjaśnił głośno Ongus.
— Chcę wiedzieć, czy jest dostatecznie zwrotna i szybka, żeby bezpiecznie podlecieć do smoka i później mu bez przeszkód zwiać.(połączyć z poprzednim wersem)
(...)
 Zobaczyła dachy ze strzechy, pokrywające drewniane chałupki, doskonały cel batalistyczny.?
(...)
Wędrowcy, krzywiąc się, wtulili głowy w ramiona.
— Goni nas! — zaalarmował Tracjan, odwróciwszy głowę. (bliskie powtórzenie) przydałoby się lusterko wsteczne
(...)
Jeżeli jakimś cudem przeżyjemy tę bitkę ze smokiem, myślał, nie raz i nie dwa wypomnieć trza będzie ją Ongusowi. Dam ja mu „zwiedzanie świata”.
(...)
Przygadał kocioł garnkowi, (można wyróżnić kursywą myśli) pomyślał Tymon. Smok miał przecież ważne powody, by ich gonić.
(...)
Nogami ledwo dosięgał do pedałów, o napędzaniu nie było mowy.
Smok, wpatrzony,(zbędny przecinek) w zielonkawy płomień, nie zwrócił uwagi na jeden błysk więcej. Był na tyle oślepiony, że nie próbował nawet unikać świetlistej strzały, która chwilę później trafiła go między oczy. Cały zesztywniał, lekkim łukiem zaczął nieubłaganie opadać ku ziemi.
Zapadła cisza(przecinek) przerywana skrzypieniem i łopotaniem „Bociana”. Choć ciemność nocy rozjaśniał z lekka blask księżyca, kompani, również oślepieni jaskrawym światłem, nie widzieli początkowo prawie nic.
— Coś mu zrobił? — zapytał Tymon, wpatrując się w ciemną, spadającą sylwetkę smoka u dołu.
(...)
 Smok z trudem wzniósł się i zaczął rozglądać się za złodziejami jaja.
Ptaki, które miały zamiar opaść już ku drzewom, doszły do wniosku, że jeszcze niedostatecznie rozprostowały swoje kości.
— To tyle, jeśli chodzi o śmierć smoka — podsumował Ongus. — A teraz po cichu uciekamy, bo jak nas dojrzy, już nie będzie taki miły.
— To dziadostwo było miłe? — Tymon wyprostował się Tymon. — Przecie nieomal nas zabił!
(...)
— Nie ma mowy, nigdzie nie poleci bez drobnej naprawy — żachnął się Tracjan. — Cud, że w ogóle dolecieliśmy do mojego domu! Musiałeś tak wkurzać tego smoka? Spalił mi cały tył…
— Nie przeżywaj — Ongus machnął ręką Ongus. — Wolałbyś, żeby spalił ci wioskę i poleciał do następnej?
(...)
 Wygląda, jak wszystkie inne, które mijaliśmy, (można wyróżnić kursywą myśli) pomyślał.
(...)
Te same małe chałupinki, trochę większa karczma wystająca ponad nimi i w końcu górująca, jasnoszara Ongusowa wieża, bez której ich opole (opole to ściśle mówiąc kilka wsi) niczym nie różniłoby się od innych.

(...)
— E, odpocznę parę dni i sam się wybiorę — odparł przeciągle Ongus. — Tyle lat chłop był chłopem, że wytrzyma jeszcze trochę. (dobry rym)
(...)
— Bywaj i ty! — Ongus pomachał ręką Ongus. Nowego przyjaciela pożegnał także Tymon.
Parę minut później „Bocian” zdążył już dostatecznie się unieść i odlecieć. Chłopi znów zaczęli cicho podchodzić do podróżnych (przecinek) w duchu radując się, że przynajmniej ich starzy przyjaciele zdołali uciec straszydłu.