25-04-2011, 15:31
I
Do Sali Tronowej wbiegł posłaniec.
Mężczyzna siedzący na wielkim pozłacanym tronie, wstał, patrząc na wszystkie rany szarpane, umiejscowione w różnych częściach ciała gońca.
- Królu – ranny wydyszał – ledwo udało mi się dojechać...
- O co chodzi? - spytał władca, powoli siadając na tronie i marszcząc brwi.
Posłaniec obejrzał się na lordów i arcymagów, siedzących na własnych, także pięknych fotelach, dookoła króla. Podczołgał się do tronu, na chwilę zatopił twarz w gronostajach, okalających królewski płaszcz.
- Stało się, panie – wyszeptał. Siły całkowicie go opuszczały – Tremor padło. Podziemny Świat wyszedł na powierzchnię!
Arcymag Diranius, siedzący najbliżej króla, rzekł:
- Co rzeczesz? Słońce nie pali ich piekielnej skóry?
Goniec zerknął na czarodzieja i zwrócił się do władcy:
- O panie, wampiry walczyły w środku dnia, wilkołaki śmiały się ze słońca! Strzygi nie zmieniały się w popiół, orkowie, gobliny i trolle unosiły swe ostrza nawet wtedy, gdy przekleństwa tremorskich kapłanów padały na nich jak boski grad.
Diranius zbladł:
- Niech Ageron będzie z nami...
Król wstał, ponownie. Posłaniec sturlał się ze schodków, patrząc na władcę oczyma okrągłymi jak spodki. Król, który zwał się Agranam III, rzekł:
- Mobilizujemy wszystkie siły! Podziemie znowu ruszyło! Wysłać posłańców do elfów i krasnoludów! Wyczyścić skarbiec na najemników! Wzmacniać fortece!
Lord Hores, senior jednej z południowych prowincji, wstał i powiedział:
- Podziemie nie walczyło od setek lat. Proponuję wysłać gońców do południowców, Czarnych Barbarzyńców. Jeśli dadzą omamić się świecidełkami, mogą być silnymi oddziałami wsparcia!
Po sali przebiegł pomruk aprobaty.
Hores przemawiał dalej:
- Nasze siły są wystarczające do odparcia pierwszych ataków, jednak nie wiemy ile i jakie bestie kryje w sobie mrok wnętrza Gai.
Diranius przyznał:
- Racja, jednak nie możemy wiecznie się bronić milordzie.
Hores kiwnął głową:
- Po odparciu głównej fali, powinniśmy zaatakować wszystkimi siłami w centrum Podziemia, by zniszczyć Mrocznego Księcia.
Agranam III powiedział:
- Nie wiemy, czy główna fala będzie. Jeśli będą atakować nas małymi podjazdami? I nie wiemy, czy Brama Tremoru to jedyne przejście do Podziemia. Jeśli zaatakują nas od tyłu? Nasze imperium może zostać wtedy doszczętnie zniszczone, i żadne centralne ataki nam nie pomogą.
Hores mruknął:
- Za dużo tych jeśli, panie.
Goniec jęknął. Król spojrzał na niego, pstryknął palcami:
- Posłać po medyków. Przyniósł ważne informacje, dwie sakiewki złotych rekabów.
Posłaniec wykrzywił usta w poddańczym uśmiechu i powiedział:
- O dzięki panie... dzięki... niewiele życia mi zostało...
Diranius rzekł:
- Nie mów tak. Łaska naszego pana Agerona pomoże nam i tobie przetrwać trudne chwile!
Król wstał, uderzył berłem parę razy o podłogę i głośno rzekł:
- Lordowie i arcymagowie! Zamykam oficjalnie posiedzenie! Hores, zacznij przygotowywać siły ekspedycyjne – lord wstał i wyprężył się w postawie na baczność – Diranius, Nimual, pozwólcie do mojej komnaty.
Nimual był starym hrabią, osobistym doradcą króla. Powoli, wszyscy zaczęli się rozchodzić.
Do Sali Tronowej wbiegł posłaniec.
Mężczyzna siedzący na wielkim pozłacanym tronie, wstał, patrząc na wszystkie rany szarpane, umiejscowione w różnych częściach ciała gońca.
- Królu – ranny wydyszał – ledwo udało mi się dojechać...
- O co chodzi? - spytał władca, powoli siadając na tronie i marszcząc brwi.
Posłaniec obejrzał się na lordów i arcymagów, siedzących na własnych, także pięknych fotelach, dookoła króla. Podczołgał się do tronu, na chwilę zatopił twarz w gronostajach, okalających królewski płaszcz.
- Stało się, panie – wyszeptał. Siły całkowicie go opuszczały – Tremor padło. Podziemny Świat wyszedł na powierzchnię!
Arcymag Diranius, siedzący najbliżej króla, rzekł:
- Co rzeczesz? Słońce nie pali ich piekielnej skóry?
Goniec zerknął na czarodzieja i zwrócił się do władcy:
- O panie, wampiry walczyły w środku dnia, wilkołaki śmiały się ze słońca! Strzygi nie zmieniały się w popiół, orkowie, gobliny i trolle unosiły swe ostrza nawet wtedy, gdy przekleństwa tremorskich kapłanów padały na nich jak boski grad.
Diranius zbladł:
- Niech Ageron będzie z nami...
Król wstał, ponownie. Posłaniec sturlał się ze schodków, patrząc na władcę oczyma okrągłymi jak spodki. Król, który zwał się Agranam III, rzekł:
- Mobilizujemy wszystkie siły! Podziemie znowu ruszyło! Wysłać posłańców do elfów i krasnoludów! Wyczyścić skarbiec na najemników! Wzmacniać fortece!
Lord Hores, senior jednej z południowych prowincji, wstał i powiedział:
- Podziemie nie walczyło od setek lat. Proponuję wysłać gońców do południowców, Czarnych Barbarzyńców. Jeśli dadzą omamić się świecidełkami, mogą być silnymi oddziałami wsparcia!
Po sali przebiegł pomruk aprobaty.
Hores przemawiał dalej:
- Nasze siły są wystarczające do odparcia pierwszych ataków, jednak nie wiemy ile i jakie bestie kryje w sobie mrok wnętrza Gai.
Diranius przyznał:
- Racja, jednak nie możemy wiecznie się bronić milordzie.
Hores kiwnął głową:
- Po odparciu głównej fali, powinniśmy zaatakować wszystkimi siłami w centrum Podziemia, by zniszczyć Mrocznego Księcia.
Agranam III powiedział:
- Nie wiemy, czy główna fala będzie. Jeśli będą atakować nas małymi podjazdami? I nie wiemy, czy Brama Tremoru to jedyne przejście do Podziemia. Jeśli zaatakują nas od tyłu? Nasze imperium może zostać wtedy doszczętnie zniszczone, i żadne centralne ataki nam nie pomogą.
Hores mruknął:
- Za dużo tych jeśli, panie.
Goniec jęknął. Król spojrzał na niego, pstryknął palcami:
- Posłać po medyków. Przyniósł ważne informacje, dwie sakiewki złotych rekabów.
Posłaniec wykrzywił usta w poddańczym uśmiechu i powiedział:
- O dzięki panie... dzięki... niewiele życia mi zostało...
Diranius rzekł:
- Nie mów tak. Łaska naszego pana Agerona pomoże nam i tobie przetrwać trudne chwile!
Król wstał, uderzył berłem parę razy o podłogę i głośno rzekł:
- Lordowie i arcymagowie! Zamykam oficjalnie posiedzenie! Hores, zacznij przygotowywać siły ekspedycyjne – lord wstał i wyprężył się w postawie na baczność – Diranius, Nimual, pozwólcie do mojej komnaty.
Nimual był starym hrabią, osobistym doradcą króla. Powoli, wszyscy zaczęli się rozchodzić.