24-10-2018, 20:23
Przyznam, że jakoś od zawsze ciągnęło mnie do tej gry (pewnie ze względu też na inną grę, Severance: Blade of Darkness, którą polecam też, a która rzekomo miała być podobna), ale tak na poważnie wziąłem się za nią jakiś rok temu...
W porównaniu do Severance brakło mi sekwencji "machania bronią" i zdobywania poziomów. A przynajmniej zdawało się tego nie być, bo w sumie też rozwijamy postać, każdy rodzaj broni ma inną moc runiczną i sposób ataku, który trzeba było dostosowywać do innych wrogów. Nie da się jednak ukryć, że te aspekty nie były aż tak rozwinięte.
Muszę przyznać, że z każdym kolejnym poziomem coraz bardziej wciągałem się w tę grę. Ma wspomniany fajny klimat, osobiście też podobała mi się postać Odyna.
Ale gdy zobaczyłem Lokiego, jego głos, w ogóle motyw tego mitycznego "uwięzienia"... Przeszedł dreszcz. Niby po prostu sobie był, ale tym "byciem" stwarzał niesamowitą atmosferę w czasie grania.
W porównaniu do Severance brakło mi sekwencji "machania bronią" i zdobywania poziomów. A przynajmniej zdawało się tego nie być, bo w sumie też rozwijamy postać, każdy rodzaj broni ma inną moc runiczną i sposób ataku, który trzeba było dostosowywać do innych wrogów. Nie da się jednak ukryć, że te aspekty nie były aż tak rozwinięte.
Muszę przyznać, że z każdym kolejnym poziomem coraz bardziej wciągałem się w tę grę. Ma wspomniany fajny klimat, osobiście też podobała mi się postać Odyna.
Ale gdy zobaczyłem Lokiego, jego głos, w ogóle motyw tego mitycznego "uwięzienia"... Przeszedł dreszcz. Niby po prostu sobie był, ale tym "byciem" stwarzał niesamowitą atmosferę w czasie grania.