Buduję zamki z piasku...
Nie, to nie tak.
Buduję zamki z dźwięku, światła...
Nie, znów źle! Już wiem!
Buduję na zapas z dźwięku, światła i mgły moje zamki.
Tylko wciąż nie rozumiem, dlaczego wszystkie tak szybko
rozdmuchuje mi wiatr?
Cóż więc jestem wart, jeśli niczego nie mogę zatrzymać na
własność?
Jeśli coś, co sobie wymyślę, zaraz zamienia się w proch?
Nie rozumiem, dlaczego w życiu każdego człowieka musi przyjść
taki moment, w którym należy zrobić sobie rachunek sumienia
i odejść tak zwyczajnie, nieoczekiwanie, niezapowiedzianie?!...
Jak Ona to zrobiła?
Czy po prostu postanowiła zamknąć oczy i serce przestało bić?
Tak szybko, zostawiając po sobie tylko kiepskie zdjęcia i kilka
nic nie znaczących, a jednak znaczących tak wiele, wspomnień,
uśmiechów...
Nigdy nie zapomnę Twojego uśmiechu, długich, czarnych
włosów i smutnych, orzechowych oczu z wiecznie
rozszerzonymi źrenicami.
Tak! To prawda, że tylko w grach komputerowych
istnieje drugie życie. Niestety!
Tak! To prawda, że odejść łatwiej jest niż żyć!
Czasami śni mi się, że nie śnię. Wtedy budzę się z płaczem
i potem już długo nie mogę zasnąć.
Jeśli sen, w którym nic się nie śni, jest degustacją śmierci,
to ja dziękuję... Choć pragnę tego bardziej niż ktokolwiek.
Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób.
Doceniano mnie...
Nie zawsze jednak tak do końca. Prosiłem o zmiłowanie
tylko tych, którym nie całkiem mogłem ufać...
Zrób dziś co masz zrobić jutro, bo jutro jest jeszcze takie
dalekie, bo jutro nie jest zagwarantowane nikomu!
Umierała długo i spokojnie, celebrowała tę chwilę tak długo,
że aż zaczęło Ją boleć. Zazdrościłem Jej! Zresztą zawsze Jej
wszystkiego zazdrościłem. Nie umiałem pomóc, kiedy o to prosiła
klęcząc tuż przede mną i całując mnie w nagie stopy. Pogrzeb.
Jej, a nie-niestety-mój. Bardzo szczerze smutne twarze,
wieńce z nic nie znaczącymi napisami, kondolencje składane
z przymusu. Ot, przykro mi...
Żal, że taka młoda, taka piękna, taka mądra, a tak nisko
upadła, w taki poniżający sposób odeszła...
Która śmierć jest poniżająca, a która nie? Śmieszne...
Tak mi spieszno do Ciebie...
Data:
29. X .2003
Nie, to nie tak.
Buduję zamki z dźwięku, światła...
Nie, znów źle! Już wiem!
Buduję na zapas z dźwięku, światła i mgły moje zamki.
Tylko wciąż nie rozumiem, dlaczego wszystkie tak szybko
rozdmuchuje mi wiatr?
Cóż więc jestem wart, jeśli niczego nie mogę zatrzymać na
własność?
Jeśli coś, co sobie wymyślę, zaraz zamienia się w proch?
Nie rozumiem, dlaczego w życiu każdego człowieka musi przyjść
taki moment, w którym należy zrobić sobie rachunek sumienia
i odejść tak zwyczajnie, nieoczekiwanie, niezapowiedzianie?!...
Jak Ona to zrobiła?
Czy po prostu postanowiła zamknąć oczy i serce przestało bić?
Tak szybko, zostawiając po sobie tylko kiepskie zdjęcia i kilka
nic nie znaczących, a jednak znaczących tak wiele, wspomnień,
uśmiechów...
Nigdy nie zapomnę Twojego uśmiechu, długich, czarnych
włosów i smutnych, orzechowych oczu z wiecznie
rozszerzonymi źrenicami.
Tak! To prawda, że tylko w grach komputerowych
istnieje drugie życie. Niestety!
Tak! To prawda, że odejść łatwiej jest niż żyć!
Czasami śni mi się, że nie śnię. Wtedy budzę się z płaczem
i potem już długo nie mogę zasnąć.
Jeśli sen, w którym nic się nie śni, jest degustacją śmierci,
to ja dziękuję... Choć pragnę tego bardziej niż ktokolwiek.
Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób.
Doceniano mnie...
Nie zawsze jednak tak do końca. Prosiłem o zmiłowanie
tylko tych, którym nie całkiem mogłem ufać...
Zrób dziś co masz zrobić jutro, bo jutro jest jeszcze takie
dalekie, bo jutro nie jest zagwarantowane nikomu!
Umierała długo i spokojnie, celebrowała tę chwilę tak długo,
że aż zaczęło Ją boleć. Zazdrościłem Jej! Zresztą zawsze Jej
wszystkiego zazdrościłem. Nie umiałem pomóc, kiedy o to prosiła
klęcząc tuż przede mną i całując mnie w nagie stopy. Pogrzeb.
Jej, a nie-niestety-mój. Bardzo szczerze smutne twarze,
wieńce z nic nie znaczącymi napisami, kondolencje składane
z przymusu. Ot, przykro mi...
Żal, że taka młoda, taka piękna, taka mądra, a tak nisko
upadła, w taki poniżający sposób odeszła...
Która śmierć jest poniżająca, a która nie? Śmieszne...
Tak mi spieszno do Ciebie...
Data:
29. X .2003
Kasjopeja, proud to be a member of Forum Literackie Inkaustus since Dec 2009.