Kukułcze jajo

[Julia]

Słowa płyną jak rzeka na wiosnę.
Występują z brzegów, by wrócić
w nowej wersji i kształcie.

Kiedy wychodzą z kącika ust,
stają się chwiejne niczym mosty
wiszące nad wzburzoną wodą.
Jedno drugiemu przeszkadza.

Zachowam milczenie - roślinkę
mizerną, której wystarczy
ciche tykanie zegara.

Tylko cóż warte pisanie
przy lampie, z dala od zgiełku,
według porządku starych ksiąg.

Nie dorosłam do takiego zadania.