Właśnie tak

[Julia]

Za nami tyle radości. Nie odchodź,
chociaż wszystko już niechciane.
Może  zapach jabłek rozbudzi zmysły,
dotknie nieba jakby chciał powiedzieć:
wypatruj znaków. Więc zanurzam się

w bogactwie drobiazgów trzymanych
w tajemnicy. Chciałabym je zachować,
ale przez szybę widzę cienie, plamki
słońca - reszta złudzeniem. Nie wiem
kiedy czas pomieszał twarze.

Głos oddaję ptakom, niech rozwłóczą
po jabłoniach szkarłatne odcienie
- ogród będzie bardziej świetlisty.
Oddech przekażę trawie. Zawsze
lubiłam jej zieloną właściwość.

Pozostaję wolna od oczekiwań,
niewidzialna dla świata.