E. Hauser - "Wieczna gra"

[Gunnar]

Był środek roku akademickiego. Gdzie miał się podziać? Wrócił do domu. Mama prawie zemdlała, tata siedział pochmurny i milczał. Nie znaleźli słów dla swojego syna, ale on tych słów już ich nie potrzebował. Ci ludzie go wychowali, ale dotychczas (słowo to sugeruje, że teraz już zrozumieli) nie zrozumieli. Cóż, nie ma do nich żalu. Nawet jest im wdzięczny za troskę i miłość, choć to była miłość nie do niego, a do swoich ambicji, nadziei i w ogóle, w istocie rzeczy, do samych siebie: pomyślny odnoszący sukcesy finansista mógłby zabezpieczyć rodzicom godną starość. Poleganie na emeryturze byłoby zawodne... nie musieliby liczyć na emeryturę.

(...)

Znów, wbrew oczekiwaniom jego (wiadomo, że nie cudzych) krewnych, egzaminy zaliczył świetnie.

(...)

Niestety, rodzinne szczęście stało się ceną za stracone możliwości. Ta, która była przeznaczona mu jako żona według wizji Reżysera, nigdy z nim się go nie spotkała.

(...)

Jednak samotność robiła się dla niego coraz bardziej uciążliwa. Nie, nie zawsze był sam. Wielbicielki i nawet niektóre aktorki chętnie wyszłyby za niego za mąż. Z niektórymi żył po kilka miesięcy, ale wszystkie te relacje kończyły się niczym.

Mijały lata. Już był znany w całym kraju, jeździł występować po występował na całym świecie, miał tytuły i nagrody.

(...)

Rodzice chcieli wnuków i zaczęli znów naciskać na syna: "ożeń się, ożeń się, ożeń się". A kto przeciw? Tylko nie ma z kim. Wszystko nie to... Tak chciało się spotkać Ją!  (gramatyka tu leży i kwiczy )