E. Hauser - "Wieczna gra"

[Gunnar]

* * *

Nie było ani podłogi, ani sufitu, ani ścian. Jednak odczuwał całym ciałem, że trafił zupełnie nie do próżni. (wcale nie jest w próżni/wcale nie trafił do (całkowitej/zupełnej) próżni) 

Tu błąd stylistyczny. Jest kilka wariantów, jak to poprawić.

Odwrotnie, wokół niego wszystko było czymś wypełnione, ale ciasnoty nie odczuwał ciasnoty. (wariant: nie czuł się przytłoczony)

Błędna końcówka i zgrzytający szyk.

W tekście scenariusza tego wszystkiego nie było, (W scenariuszu tego wszystkiego nie było) rola, jak już wyjaśniliśmy, zaczynała się od momentu pojawienia Aktora na scenie. 

Płynniejszy wariant.

"Więc, to po prostu taki dziwny korytarz" - pomyślał i zdecydowanie poszedł (ruszył - wariant) naprzód.

(...) Wciąż nic nie widział w absolutnej ciemności, ale za to zaczął odczuwać (może "czuć" - odczuwać bardziej pasuje do stanów emocjonalnych niż do rzeczy) ściany. Dziwne, że zupełnie nie odczuwał swojej wagi. Przecież szedł! Ale gdzież jest podłoga? Z ciekawości spróbował pomacać podłogę, ale tak i i tak (błędny szyk) nie potrafił jej dosięgnąć.

(...) Wydało mu się, że zaraz z niego po prostu nic po prostu nic z niego (błędny szyk) nie pozostanie. Aktor przestraszył się. Przecież czeka go taka wspaniała rola! Odczucie przerażenia ostatecznie starło pozostałości (wariant: "resztki", by uniknąć chyba niezamierzonego rymu z ostatnim słowem) wspomnień z przeszłości. Ale pamiętał swoją rolę i gorączkowo ją powtarzał, żeby nie zapomnieć i oderwać swoją uwagę od okoliczności.

Ściany ścisnęły się jeszcze mocniej i nagle uderzyło mu go w oczy jaskrawe światło. Oto ona - scena!