E. Hauser - "Wieczna gra"

[Gunnar]

Zobaczył gmach teatru z daleka. Majestatyczny i niezwykle piękny swoją wyszukaną architekturą, stał wśród pełnej próżni. (całkowitej pustki? - próżnia to w kosmosie bywa) Ale to nie wywołało zdziwienia,(Nie było to jednak zaskakujące?) przecież próżnia była wszędzie i zawsze. W oczekiwaniu rychłego spotkania ze sceną Aktorowi chciało się skakać i koziołkować. Ale garnitur był ciasnawy, no i też o grzeczności trzeba było pamiętać. Próżnia, oczywiście, jest próżnią, ale przecież ona nie była rzeczywiście pusta...

Gdyby zamienić słowo "próżnia" na "pustka" to ostatnie zdanie brzmiało by artystycznie.

Swoją rolę pamiętał doskonale. Poświęcił długie miesiące na to, żeby wszystko rzetelnie (dokładnie?) zapamiętać. Spektakl w teatrze trwał ciągle(nieprzerwanie?) i każdy aktor powinien był(musiał?) pojawić się na scenie w dokładnie wyznaczonym czasie, nie wcześniej i nie później. Pojęcie "próba" nie istniało, Reżyser go kategorycznie nie uznawał. "Spektakl - mówił - jest cenny tylko wtedy, kiedy wszyscy aktorzy grają jak po raz pierwszy. A próba, jeszcze i z powtórkami, to już nie spektakl, a partactwo."

Nie wszyscy aktorzy byli jednakowo uzdolnieni, nie wszyscy jednakowo pracowici. Byli też tacy, którzy zamiast wykuwania roli (uczenia się roli, wcielania się w rolę?) większość czasu spędzali w kawiarni, gadając o różnych bzdurach i leniwie wciągając przez słomkę firmowy napój szefa kuchni. Smaczny, nie ma mowy, ale przecież roli trzeba się uczyć rzetelnie, inaczej potem będzie wstyd i nieprzyjemnie...

Rola naszego Aktora była wielka i skomplikowana. Chociaż w scenariuszu były szczegółowo opisane wszystkie wnętrza pomieszczeń, wszystkie repliki innych aktorów i wszystkie czynności samego Aktora, ale i tak trochę się martwił - czy potrafi? Czy nie pomyli czegoś?

Był jeden niuans, który martwił Aktora najbardziej. Scenariusz był napisany w jego ojczystym języku, ale spektakl był grany w języku obcym. I przyswajać ten język Aktor będzie musiał nauczyć się tego języka bezpośrednio(opcjonalnie) w trakcie przedstawienia. Oczywiście, w takich warunkach był każdy aktor (dotyczyło to każdego aktora?) danego tego teatru i dramat został napisany tak, że uwzględniał czas konieczny do przyswojenia języka i stwarzał możliwości do tego. O tym wszystkim Reżyser uprzedził go z góry. Ale jednak czekało go nie tylko granie skomplikowanej roli bez prób, a też tłumaczenie w pamięci wszystkich swoich słów na nowy język...

Wszyscy aktorzy lubili swojego Reżysera. Był bezgranicznie miły, choć czasem też surowy, umiał zażartować w odpowiednim momencie, łagodząc nerwową sytuację. Poza spektaklem aktorzy żyli pokojowo, intryg w teatrze nie było. Bo po co? Nie musieli wybierać ani sztuk, w których mieli uczestniczyć, ani swoich roli. Reżyser wzywał ich do swojego pokoju, gratulował zatwierdzenia na kolejną rolę w jednym z teatrów (tak, miał dużo teatrów - i jak on wszystkimi nimi zdążał zarządzać?), dawał scenariusz, informował o terminie początku realnej (prawdziwej?) pracy. I tyle!