Nie wiedziała jak żyć, ani gdzie wsadzić głowę, żeby znikły wszystkie obrazy z przeciążonej, rozgrzanej do białości czaszki. To już nie było przedszkole, a poważny problem emocjonalny, który rozpierdalał ją od środka na drobne kawałki.
Przecież ona to potrafi...
Dlatego szalała i śniła co dzień swój sen wariata. Niezmienny od lat.
Oto on wraca, mówi, że kocha. Będą znowu razem, już teraz do końca, bez względu na wszystkie okoliczności, bo on zrozumie, że to przez niego i dla niego straciła rozum, traciła siebie, stając się maszynką do zadawania bólu. Chociaż czy krzywdziła kogoś? Przecież tak naprawdę ją tylko kurewsko wszystko bolało, a najbardziej jego odrzucenie.
Czy można wszak, z dnia na dzień, ot tak po prostu odejść, jakby nigdy nic ich nie łączyło? Nie można, dlatego będzie mu przypominać, chodzić za nim i rzucać w twarz przeszłość. Każdy wspólny dzień. I będzie to robić dopóki on nie ogarnie, że tylko ona jest w stanie dać mu szczęście.
A te wszystkie kurwy, które gdzieś się przy nim kręcą, załatwi perfekcyjnie. Ona wie jak sobie z takimi radzić, głupków nie brak, zawsze ktoś pomoże, wystarczy dobrze rozegrać akt dramatu, zrobić z siebie ofiarę. Ona to umie, później będzie się śmiała, może nawet razem z nim, bo trzeba, żeby docenił jej spryt i przebiegłość.
Tak, tak właśnie zrobi. I choćby miała wleźć do piekła, postawi na swoim.