Kolejny obchód wyrwał ją z podróży do miasta, które blakło z każdym snem coraz bardziej obce i niczyje. Czasami nie pamiętała jego nazwy albo gubiła się pośród krętych uliczek, próbując odnaleźć dom i matkę wypatrującą jej przez okno, a kiedy już miała nacisnąć dłonią mosiężną klamkę, ta znikała. Rozpływała się w rażącej bieli ścian i blasku jarzeniówek, rozwieszonych niby rzędy słońc, które może i świecą, ale ani z tego opalenizny ani ciepła na skórze. Tylko pot. Zimny jak stetoskop i tegoroczna wiosna. Ostatnia jaką zapamięta. Pokłócona z Bogiem. Pogodzona ze sobą.
Lekarz coś tam do niej mówił, o coś pytał, ale puszczała to mimo uszu. Jak rady ciotki aby darowała sobie, to małżeństwo, tego mężczyznę, który okazał się katem. Takie to były czasy. Kaci spadali z nieba albo wjeżdżali, jak do siebie, kolumnami ciężarówek i czołgów, zostawiając za sobą gruzy i ciała tych, którzy odważyli się stawić im opór. Józek nie był lepszy. Pił i bił. Podobno z miłości. Każdej nocy gwałcił i tak do śmierci. Nawet nie zapłakała. Nie było za kim i nie było czym. Od tygodnia trawiła ją gorączka.
Doktor, którego do niej sprowadzono, był zaprzeczeniem jej wyobrażeń o mężczyznach. Zabrał ją do siebie i zaangażował w pomoc przy ratowaniu Żydów. Wciągnęła się. I w akcję i w ich wspólne życie. Zakochała. Trochę za późno i na krótko, bo wojna nie sprzyja kochankom. "Śmierć nie wesele". Nie zawrócisz kuli, a w leju po bombie możesz umrzeć albo narodzić się raz jeszcze. Do następnej bomby. Kuli albo granatu. Słyszysz jak gwiżdżą moździerze? Jak sypie się tynk? Jak łapie powietrze zasypana w piwnicy dziewczyna?
Przetrwać to. Przetrwać i żyć. Do obustronnej mastektomii i dłużej. Dłużej niż wszyscy, którzy byli dla niej ważni. Zamiast zakazanych piosenek i jazzu, słuchać jak rośnie w niej złe. Jak ucina dyskusję. Unieważnia wcześniejsze wyroki. Autopsja potwierdzi przerzuty do mózgu i kości. Będą mieli na to dowody. W papierach czarno na białym, ale ona i tak wie swoje. To nie guz. To pocisk. Cały magazynek. Trzeba uciekać. Ewakuować szpital. Natychmiast! To Niemcy. Znowu Niemcy. Trzepią sąsiednią ulicę.
Lekarz coś tam do niej mówił, o coś pytał, ale puszczała to mimo uszu. Jak rady ciotki aby darowała sobie, to małżeństwo, tego mężczyznę, który okazał się katem. Takie to były czasy. Kaci spadali z nieba albo wjeżdżali, jak do siebie, kolumnami ciężarówek i czołgów, zostawiając za sobą gruzy i ciała tych, którzy odważyli się stawić im opór. Józek nie był lepszy. Pił i bił. Podobno z miłości. Każdej nocy gwałcił i tak do śmierci. Nawet nie zapłakała. Nie było za kim i nie było czym. Od tygodnia trawiła ją gorączka.
Doktor, którego do niej sprowadzono, był zaprzeczeniem jej wyobrażeń o mężczyznach. Zabrał ją do siebie i zaangażował w pomoc przy ratowaniu Żydów. Wciągnęła się. I w akcję i w ich wspólne życie. Zakochała. Trochę za późno i na krótko, bo wojna nie sprzyja kochankom. "Śmierć nie wesele". Nie zawrócisz kuli, a w leju po bombie możesz umrzeć albo narodzić się raz jeszcze. Do następnej bomby. Kuli albo granatu. Słyszysz jak gwiżdżą moździerze? Jak sypie się tynk? Jak łapie powietrze zasypana w piwnicy dziewczyna?
Przetrwać to. Przetrwać i żyć. Do obustronnej mastektomii i dłużej. Dłużej niż wszyscy, którzy byli dla niej ważni. Zamiast zakazanych piosenek i jazzu, słuchać jak rośnie w niej złe. Jak ucina dyskusję. Unieważnia wcześniejsze wyroki. Autopsja potwierdzi przerzuty do mózgu i kości. Będą mieli na to dowody. W papierach czarno na białym, ale ona i tak wie swoje. To nie guz. To pocisk. Cały magazynek. Trzeba uciekać. Ewakuować szpital. Natychmiast! To Niemcy. Znowu Niemcy. Trzepią sąsiednią ulicę.