Wrześniowa spowiedź obrazoburcza

[Alchemik]

Nie odejdę i przejdę, bowiem wiem, żeś tylko Bratem
odgrywającym Tatusia od lat, ale tylko bratem starszym
niż świat. Z nicości, która wraca. Znów naprędce wypełnianej
słowami. Mój Boże, kto teraz ma większą władzę niż ja, albo
siostry moje oraz pozostali małpi krewni z innym niż anielskie piórem.


Nie uciekam wcale, choć nieraz chciałbym się wcisnąć
pod poduszkę. Tę, którą z gwiazd popod wszystkie głowy
ułożyłeś dla snu. Cholera, zaczyna się spełniać! Niestety, w koszmarach,
co jak sądzę, nie było częścią planu, tak jak potwory z szafy.
Te spod łóżka już oswoiłem kołysanką. Wysłałem w kosmos


specjalną, żółtą łodzią podwodną. Sam miałem udać się tam, ale w lęku
przed pustką użyczyłem jej strachom. Teraz wrześniowo wśród słów
brodzę, wystaję na jednej nodze, niczym bociek. Wyjadam co smaczniejsze,
przed odlotem, choć wiem, odrobinę nieświeże, bo w końcu to tylko
resztki po tym Pierwszym. Ale popełniłeś błąd, przywołując na świat poetów.


Wybacz mi, (…), że zgrzeszyłem i nie nazwę Cię Ojcem.
Zaglądałem we wnętrza wulkanów, oceaniczne rowy,
a nawet w twarz słońcu. Niespokojnie sypiam po ciemnej stronie
księżyca. Kiedyś, dawno temu, odwiedziłem nawet Pcim.
Ale w konfesjonale, jak dotąd, nigdy Bracie nie byłem.