09-02-2019, 12:24
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 13-02-2019, 00:22 przez kubutek28.
Powód edycji: Riddim
)
Wiersz napisany w ramach pewnej "pracy domowej", temat: czarne barwy miłości.
Tytuł trochę wymyślony nagle, niespodziewanie, ale tak mi się skojarzyło, uznałem, że pasujący...
Zapraszam
Penelopa
Szli tamci, ci mocni i mocy pozbawieni,
Po wojny wichurze gwałtownym porwie.
Do zagród w ruinie i z ocalonym mieniem,
Lecz wszyscy bez wyjątku wracali szczęśliwi.
Brakło wśród nich ciebie. Nikt nie mógł powiedzieć
Czy wrócisz na tarczy, czy ją niosąc w dłoni.
Ta sama nadzieja, co wspierała w biedzie
Teraz po dług przyszła, życie moje trwoni.
W agonii swej natura wspomnieniem się nie nuży,
Że jeśli czas ci został, to go mniej z dniem każdym.
Odbywam swą pokutę wraz z krzakiem dzikiej róży,
Co różaniec zmawia na owocach zmarzłych.
Nad stawem skutym lodem, spod śniegu sterczące
Suche pnie brązowe, ustawione w rzędzie.
W oczekiwaniu martwym też się z nimi łączę
Aż staw ze swej toni znów je poić będzie.
Jak po śnie długim światłość w mroku jaśniejąca,
Tak mnie poraziła wiosna przyjściem swoim.
Wśród barw ożywionych promieniami słońca
Czerń mojej miłości zdaje mi się dwoić.
Nastaniem swoim lato pomóc nie zdołało.
Nie umiałam ulec radości ocalałych.
Na lód w moim sercu upałów było mało,
Każdy owoc – cierpki, kwaśny – całkiem niedojrzały.
Ach, gdybym mogła porzucić tę nadzieję!
Pozwolić sercu umrzeć i wzrosnąć na nowo.
Czy afekt, od którego każda myśl czernieje,
Może jeszcze zrodzić jakiś słodki owoc?
A może nie kłamie serce swą zgryzotą?
Czy by nie słyszało, jak oddajesz duszę?
Będę więc wyglądać twojego powrotu.
Choć nie wiem jak długo – oczekiwać muszę.
Tytuł trochę wymyślony nagle, niespodziewanie, ale tak mi się skojarzyło, uznałem, że pasujący...
Zapraszam
Penelopa
Szli tamci, ci mocni i mocy pozbawieni,
Po wojny wichurze gwałtownym porwie.
Do zagród w ruinie i z ocalonym mieniem,
Lecz wszyscy bez wyjątku wracali szczęśliwi.
Brakło wśród nich ciebie. Nikt nie mógł powiedzieć
Czy wrócisz na tarczy, czy ją niosąc w dłoni.
Ta sama nadzieja, co wspierała w biedzie
Teraz po dług przyszła, życie moje trwoni.
W agonii swej natura wspomnieniem się nie nuży,
Że jeśli czas ci został, to go mniej z dniem każdym.
Odbywam swą pokutę wraz z krzakiem dzikiej róży,
Co różaniec zmawia na owocach zmarzłych.
Nad stawem skutym lodem, spod śniegu sterczące
Suche pnie brązowe, ustawione w rzędzie.
W oczekiwaniu martwym też się z nimi łączę
Aż staw ze swej toni znów je poić będzie.
Jak po śnie długim światłość w mroku jaśniejąca,
Tak mnie poraziła wiosna przyjściem swoim.
Wśród barw ożywionych promieniami słońca
Czerń mojej miłości zdaje mi się dwoić.
Nastaniem swoim lato pomóc nie zdołało.
Nie umiałam ulec radości ocalałych.
Na lód w moim sercu upałów było mało,
Każdy owoc – cierpki, kwaśny – całkiem niedojrzały.
Ach, gdybym mogła porzucić tę nadzieję!
Pozwolić sercu umrzeć i wzrosnąć na nowo.
Czy afekt, od którego każda myśl czernieje,
Może jeszcze zrodzić jakiś słodki owoc?
A może nie kłamie serce swą zgryzotą?
Czy by nie słyszało, jak oddajesz duszę?
Będę więc wyglądać twojego powrotu.
Choć nie wiem jak długo – oczekiwać muszę.