Opowieść rodzinna

[Gunnar]

To dziwne, że nikt tu jeszcze nie zaglądnął. pora to naprawić

        Od kiedy nie żył jej mąż, ona i pan Dusznik byli jedynymi osobami, które o wszystkim wiedziały. 

Tu bym zmienił na umarł/opuścił ten świat czy coś w tym stylu.

 Ani o tym, że to na mnie spadnie ostateczna decyzja: wymazać te dzieje z historii czy pozwolić im żyć dalej?

Może "tę historie z dziejów" lub "to zdarzenie z historii"?

 – Dla nich  - dla Michasia – pewnie okazałoby się to horrorem.

Nadmierna spacja i - zamiast –

Jednak fala wspomnień zalała ją na nowo popołudniu, a wraz z nią wróciły wątpliwości.

Pogrubione słowo wstawiłbym na drugim miejscu w zdaniu.

Kiedy jeszcze obaj żyli, ona często miała wyrzuty sumienia, że tak raniła swojego męża, wciąż używając do tego nazwiska kochanka. pana Dusznika do zadania mu bólu.

 Nie powiedziała tego na głos, ale było za późno, bo wtedy jej mąż nie wyciągał już do niej ręki. Jej mąż, dopóki mieszkali z nimi chłopcy, był zawsze świadomy podjętej przez siebie decyzji

Bliskie powtórzenie.

Piszesz dobrze. Tekst dopracowany, potknięć niewiele - chyba wszystkie wynotowałem. 
Czytało się przyjemnie. Obyczajowa historia, psychologicznie dobrze rozrysowana.
Opinia jak najbardziej pozytywna.
Ode mnie 4*

Pozdrawiam