Nie namawiaj na miłość w tonacji durowej
na lśniącej politurze, chłodnej i bez rysy.
Chcesz przećwiczyć ten akord, który dudni w głowie,
głos podnosisz i rękę, we mnie cisza krzyczy
a nocą pachnie piżmem. Nie dręcz klawiatury,
moich nut nie przyśpieszysz, więc graj piano, piano.
W tej tonacji molowej, nie podrap mi skóry,
jej ciepło, biel i gładkość - całe moje wiano.
Zgubiona w dźwięków ciżbie, rezonuję tonem
fałszywego odprysku, półnutą zdziwienia.
Na kimś innym ćwicz solfeż. Zamilcz kamertonie
wyznaczniku nieczuły, kiedy nuty zmieniasz
choć krąg kwintowy zgodny, klawiatura milczy.
Harmonii nie osiągniesz, idąc ze mną w parze
zły instrument wybrałeś - apetyt mam wilczy.