Po zmroku żądlą wyrojone nad Kentem lotniska.
Przybywa morza w Medway, między bojami.Można odpaść od słów.
Jak mata grzewcza przy podjeździe jutrzejsze słońce
zaczyna parzyć.
Moja mała eutanazja. Do uśpienia niewydolne myśli
i nietaktowne tykania zegara. Po północy nic się nie śni.
Wygrzewane.
Przed drzwiami z deszczu i chłodu otrząsa się tamaryszek.
Łaska przeszła przez segment ogrodzenia.
Wyczekuje drapieżna, brzemienna puchatość.
Księżyc wyszperał ostatnią przygodną modlitwę, rozkrytą kobietę.
Sieje jak selen. Ostatni trójkąt ekspozycji.
Życie rzucone przez dwa sny na naburchaną poduszkę.