deszczotwór

[Alchemik]

Oranżetko z bąbelkami, z ogromną przyjemnością.
Ja zawsze uważałem, że poezja różni się od prozy tylko kondensacją. a właściwie stanem skupienia, nasycenia.
Poezja jest bardziej abstrakcyjna od prozy. Abstrakcją matematyczną przypomina muzykę, która wywołuje dowolne skojarzenia przez używanie gam, ich przeplatanie w częstotliwości dźwięków jednak odnoszących się do tych naturalnych z przyrody, choć modyfikowanych.
Tę rolę pełnią skróty myślowe nazywane metaforami. Łączą one czasami bardzo odległe myśli przez podsuwane skojarzenia.
Podczas gdy proza ciekawie przedstawia i wciąga w malarskie opisy, bądź w emocjonalne dialogi, w których niekiedy są echa muzyki, to poezja...
No właśnie.
Poezja to słowny zapis muzyki.
Poezja jest czystą muzyką, a właściwie powinna nią być.
Pisząc powinniśmy już od samego początku robić to na głos.
Poeta powinien mieć dobry słuch i nie tylko wyczucie rytmu.
Choć Beethoven podobno był głuchy i muzykę miał w wyobraźni.
W niektórych wierszach nie musi być rytmu stałego, tak jak w świszczącym za oknem wietrze, w odróżnieniu od deszczu bijącego o okno lub fal bijących o brzeg. Musi być jednak zawarta melodia.
Tę melodię piszemy, podając ją na głos podczas pisania. Poeta tworzy muzykę dla opery. Prozaik pisze uwerturę.
Zapewniam Ciebie Mirando, że jeżeli się postarasz i będziesz pisała również słuchem wypowiadanych słów, to czytelnik to usłyszy.
Nawet w prozie będziesz mogła przemycić fragmenty nasycone melodią.
Twoja proza jest bardzo dobra, choć wszystko może być jeszcze lepsze.
I ja mogę nauczyć się wiele od Ciebie.
Ale Ty ode mnie też.
Oboje mamy za sobą myślowe eksperymenty i ćwiczenia warsztatowe.
Oczywiście, talent też się liczy.

Tak naprawdę talent liczy się najbardziej.
Jeżeli się go posiada, a to dar od Boga, albo diabła, albo jakiś przypadkowy genetyczny dar.
Talent jest niczym, dopóki się z nim nie zacznie współpracować.
I nad nim pracować.

Z moich portalowych obserwacji wiem, że niewiele jest osób obdarzonych talentem.
Kilka nie zdaje sobie sprawy, że go ma i nie rozwija.
Są i tacy, którzy mają go odrobinę, a jednak weszli przez to na ścieżkę zadufania i w rezultacie grafomanii. Przy iskrach talentu istnieje niekiedy przymus pisania. Rodzaj nałogu.
Znam parę beztalenci, które opanowały pewien warsztat i umieją używać narzędzi.
Ci są chyba najgorsi. Nie wymienię z imienia, chyba że na pw.
Tu na VA poznałem osoby ogromnie utalentowane, no może jedną albo dwie, które weszły w pewien kierat, bruzdę, która nie pozwala im na inną oryginalność niż odwieczna. Wciąż podążają swoją drogą, choć jest powtarzalna jak nurt rzeki, która niby jest tą samą, ale mówimy, że nie tą samą, gdy wchodzimy do niej kolejny raz.
To Ty jesteś psychologiem, Mirindo.
Ja jestem tylko poetą, który łyknął psychologii, innej wiedzy o wszechświecie i lubi filozofować.
Poza tym jestem narcyzem, egomaniakiem.
To akurat pasuje do profilu poety, więc się o to nie sprzeczam.
Mirka uczyłem poezji.
Sam chciał i był mi wdzięczny.
Teraz myśli, że przerósł.
O tempora, o mores.
Zrobił się całkiem dobry, bo posiada literacki talent.
Prawdziwym poetą jednak nie będzie nigdy.
On stwierdził, że nigdy nie będę prozaikiem.
Więc jesteśmy kwita.

Miałem o muzyce i pisaniu na głos.
Te dygresje.

Miałbym uczyć?
A co za mnie za poeta?
Publikacje w necie dla wybranego kręgu podobnych maniaków.

Przy czym ja zgadzam się z Mirkiem w jednej, ważnej kwestii.
Gdybyśmy żyli ze dwa wieki wcześniej, to do naszych czasów pozostałyby po nas wspaniałe książki.
Znano by nasze nazwiska, choćby z obowiązkowych lektur szkolnych.
To dotyczy również Twojego talentu pisarskiego, Mirindo.
Przypuszczam, że za tantiemy pisałabyś i dłuższe teksty.

Dzięki.
Poczułem bowiem, że doceniasz mój talent.
Tu odzywa się moja narcystyczna część.

Jurek