Niepopularny temat

[sithisdagoth]

"Podobnie jak w przypadku transfuzji, istnieją przeciwwskazania do używania preparatów krwiozastępczych, zdarzają się także powikłania po ich zastosowaniu. Roztworów uzupełniających objętość osocza nie wolno stosować u pacjentów cierpiących na zaburzenia krzepnięcia, ponieważ rozcieńczanie i tak niskiego stężenia czynników krzepnięcia może spowodować nasilenie krwawie­nia. Przeciwwskazaniami do stosowania tego ro­dzaju preparatów jest także niewydolność krąże­nia lub nerek. Ich wadą jest też częste występowa­nie objawów ubocznych, np. uczuleniowych (od pokrzywki do zatrzymania czynności serca).

Po zastosowaniu preparatów krwiozastęp­czych, podobnie jak po transfuzji krwi, może wy­stąpić odczyn poprzetoczeniowy. W zależności od stopnia nasilenia objawów może to być:
– niewielki wzrost temperatury, zmiany skórne, złe samopoczucie (stopień lekki);
– nudności, ból głowy, zaczerwienienie twarzy, duszność, ból w klatce piersiowej, dreszcze, wzrost temperatury, przyspieszenie czynności serca, obniżenie ciśnienia krwi (stopień średni);
– wymioty, duszność, ból w klatce piersiowej, ból w okolicy lędźwiowej, przyspieszenie czynności serca powyżej 140/min., znaczne obniżenie ci­śnienia krwi, skurcz oskrzeli (stopień ciężki);
– zaburzenia świadomości, zaburzenia krążenia i oddychania zagrażające ży­ciu i/lub zatrzymanie krążenia i odde­chu (wstrząs).

Ryzyko wystąpienia groźnych dla życia powikłań u pacjentów leczonych dekstranem wynosi 0,5-1%. Dla porównania – ryzyko za­rażenia się wirusowym zapaleniem wątroby typu B podczas transfuzji krwi wynosi 0,0005%, ryzyko zakażenia wirusem HIV – 0,00044%. Całkowita śmiertelność z powodu transfuzji to 0,001%; jest więc tysiąckrotnie mniejsza od ryzyka zgonu przy zastosowaniu samego tylko dekstranu"


"W wywiadzie dla „Gazety Wyborczej” (17.11.1994 r.) jeden z lekarzy z Kliniki Hematologii i Chorób Rozrostowych Dzieci stwierdził: „Są sytu­acje, w których krwi zastąpić się nie da. Preparaty krwiozastępcze, np. Haes czy Dextran, poprawiają na pewien czas krążenie, ale nie zwiększają ilości hemoglobiny ani czerwonych ciałek krwi (…). Przy
nagłych silnych krwawieniach je­dynie krew może ratować życie”. Identycznego zdania jest prof. Zbigniew Religa, który w wy­wiadzie dla „Super Expressu” (28.06.2002 r.) powiedział: „[Ko­nieczność przetoczenia krwi] to dra­matyczny moment i poważany konflikt. Lekarz wie, że może uratować życie ludzkie, ale uwzględ­niając przekonania religijne pacjenta nie może tego zrobić. Musi się z tym pogodzić. Środki, które go­dzą się przyjmować Świadkowie Jehowy, nie prze­noszą tlenu”.
„Jeżeli człowiek nagle straci cztery litry krwi, ura­tować mu życie można tylko przez transfuzję potwierdza w wywiadzie dla „Marie Claire” (sier­pień 2002 r.) doc. Jan Sabliński, szef Krajowego Centrum Krwiodawstwa. – Mimo 50 lat ekspery­mentów i gigantycznych pieniędzy, do dziś nie udało się wytworzyć żadnego środka zastępczego,
który pozwoliłby spełniać podstawową rolę krwi transportu tlenu po całym organizmie”.