Wierzący niepraktykujący

[szczepantrzeszcz]

Jeżeli już jesteśmy przy Liście Jakubowym, to muszę powiedzieć, że do mnie najmocniej przemawia sformułowanie: Wierzysz, że jest jeden Bóg? Słusznie czynisz - lecz także i złe duchy wierzą i drżą. Czasem czuję się takim złym duchem i nie jest to uczucie przyjemne.

Generalnie rzecz ujmując nie uważam za dobre zamykanie dyskusji cytatami z Mądrej Książki. Urok wiary chrześcijańskiej zasadza się na tym, że mądrość Biblii jest dla człowieka, a nie odwrotnie. Religie semickie kierują się nakazami (Talmud, czy rozmaite wersje Sunny), natomiast Chrześcijaństwo pozostawia człowiekowi więcej swobody i w konsekwencji większe rozterki grzesznej duszy.

List świętego Jakuba, na który się powołujesz, cytowany w bardziej obszernych fragmentach mosniej by przemówił. Młodszy kładzie tam spory nacisk na to, aby po prostu dostrzegać innych ludzi i nie żyć wyłącznie dla siebie. Z jednej strony naturalna ludzka skłonność, która gdzieś głęboko w większości z nas tkwi, z drugiej strony w szarej codzienności kiepsko nam wychodzi owej skłonności uzewnętrznianie.

definicja praktykowania wiary może się różnić i być inaczej interpretowana przez kościoły i wyznania.

Może, jednak pozostaje jeszcze dekalog i mechanizm bardziej niż kościół uniwersalny - sumienie.

Jest tu mowa o stosowaniu się w codziennym życiu do wymagań Bożych które są zgodne z naukami Jezusa Chrystusa.

Mistrz z Nazaretu wyrażał się bardzo jasno, do bólu jasno, jednak muszę przyznać, że stosowanie tego, co powiedział, sprawia mi w praktyce wielką trudność i wychodzi rzadko, stąd też moje zrozumienie dla Józka, Gienka i Edka, o których pisałeś w pierwszym poście.