Zanim odejdą myśli

[Hanzo]

by po chwili jeszcze głośniej z płuc wypuścić powietrze.

Coś mi tu nie gra z szykiem zdania.

– A jak to nazwać inaczej? Nigdy nic nie wspomniał i ciach! Tak się nie robi przyjaciołom.

Często używasz "przyjaciel". Tym bardziej w kwestii dialogowej zdałoby się "kumpel" albo coś takiego.

Zacisnął mocno pięści, aż poczuł ból w nadgarstkach.

Usunąłbym, bo że zacisnął mocno, wynika niejako z podrzędnego po przecinku.

Nikt nie zbliżył się, żeby mu pomóc. Udawali, że go tam nie ma.

Wolałbym "podszedł". Ale to mocno subiektywne, bo błędu jako takiego nie ma.

Wyglądała o dziesięć lat starzej niż miała w rzeczywistości lat.

Drugie bym usunął.


Opowiadanie czyta się jednym tchem. Największą jego siłą jest jak dla mnie to, że nigdzie nie ma łopatologicznie wytłumaczone, o co się rozchodzi, a jednak czytelnik wie dobrze. Tekst jest bardzo zrozumiały, choć niedosłowny, znaczy się - autor ładnie poprowadził narrację.

Historia dość skondensowana, bez zbędnych zapychaczy, dzięki czemu nie nudzi. Good job!

Pozdrawiam!