06-05-2014, 22:37
Dokąd wracać?
Tutaj. Do nas.
Tutaj - początek drogi doskonalenia rzemiosła.
My - żądni wiedzy i liter nowicjusze oraz doświadczeni rzemieślnicy, trzymający za ręce podczas stawiania pierwszych kroków.
Pomysł mi się podoba.
Na początku tekstu wydawało mi się, że Elryk oszalał, albo że stosujesz motyw z "Lost" czy czegoś tam (wybacz moje płytkie skojarzenia), gdzie akcja toczy się w rzeczywistości zawieszonej między życiem i śmiercią.
Choć biologiczna część mojego jestestwa wrzeszczy, że rośliny również oddychają.
Myślę, że pisanie o funkcjach w stadzie jest zbędne - nie zwraca się na to uwagi. Odnośnie Keona - odnoszę wrażenie, że opisywanie jego niegdysiejszej funkcji jako strażnika jest w tym tekście zbędne - mój wzrok się prześlizgnął po tej informacji bez zapamiętywania jej, choć po dłuższym namyśle widzę, że napisałeś o tym nieprzypadkowo. W rzeczy samej, mój mózg galopuje dziko dokładając scenariuszy, będących tego następstwem. Dobra robota, lubię ten tętent kopyt wyobraźni.
Dobrze jednak, że zaznaczyłeś, że Lang jest magiem. Dzięki temu gildia magiczna wydała mi się bardzo na miejscu.
Dialogi, w moim odczuciu, nie mówią ani za dużo, ani za mało - są w sam raz. Mało tego, wprowadzają mnie w stan symbiozy z bohaterami.
Choć szczerze przyznam, że dosyć abstrakcyjnie rozumuję końcówkę. Co to za kula światła? Dlaczego Keos się wściekł?
Dodam jeszcze o bohaterach, że w chwili obecnej posiłkuję się paskiem przewijania - trudno mi zapamiętać poszczególne charaktery. Mogę wyróżnić jednego krzykacza (Keos), poważnego i jednocześnie neutralnego gościa (Keon) i spostrzegawczego dzieciaka (Elryk). Gdyby mieli jakiś rozbudowany profil psychologiczny, można by upchać tu masę metafor, ale zabrałoby to cały urok tekstowi, który jest krótki, acz konkretny.
Takie są moje wrażenia.
Tutaj. Do nas.
Tutaj - początek drogi doskonalenia rzemiosła.
My - żądni wiedzy i liter nowicjusze oraz doświadczeni rzemieślnicy, trzymający za ręce podczas stawiania pierwszych kroków.
Pomysł mi się podoba.
Na początku tekstu wydawało mi się, że Elryk oszalał, albo że stosujesz motyw z "Lost" czy czegoś tam (wybacz moje płytkie skojarzenia), gdzie akcja toczy się w rzeczywistości zawieszonej między życiem i śmiercią.
Choć biologiczna część mojego jestestwa wrzeszczy, że rośliny również oddychają.
Myślę, że pisanie o funkcjach w stadzie jest zbędne - nie zwraca się na to uwagi. Odnośnie Keona - odnoszę wrażenie, że opisywanie jego niegdysiejszej funkcji jako strażnika jest w tym tekście zbędne - mój wzrok się prześlizgnął po tej informacji bez zapamiętywania jej, choć po dłuższym namyśle widzę, że napisałeś o tym nieprzypadkowo. W rzeczy samej, mój mózg galopuje dziko dokładając scenariuszy, będących tego następstwem. Dobra robota, lubię ten tętent kopyt wyobraźni.
Dobrze jednak, że zaznaczyłeś, że Lang jest magiem. Dzięki temu gildia magiczna wydała mi się bardzo na miejscu.
Dialogi, w moim odczuciu, nie mówią ani za dużo, ani za mało - są w sam raz. Mało tego, wprowadzają mnie w stan symbiozy z bohaterami.
Choć szczerze przyznam, że dosyć abstrakcyjnie rozumuję końcówkę. Co to za kula światła? Dlaczego Keos się wściekł?
Dodam jeszcze o bohaterach, że w chwili obecnej posiłkuję się paskiem przewijania - trudno mi zapamiętać poszczególne charaktery. Mogę wyróżnić jednego krzykacza (Keos), poważnego i jednocześnie neutralnego gościa (Keon) i spostrzegawczego dzieciaka (Elryk). Gdyby mieli jakiś rozbudowany profil psychologiczny, można by upchać tu masę metafor, ale zabrałoby to cały urok tekstowi, który jest krótki, acz konkretny.
Takie są moje wrażenia.