krzyżyk urwany z łańcuszka

[chmurnoryjny]

leżał jak odpad podniosłem
z ziemi wziąłem dla siebie
sobie po sobie nosząc jak swoje
już moje choć cudze obce nieznane

ślady nieznane myśli nieznane bóle
nieznane to i tamto i owo (skądś
to znam) z nową uprzężą z rzemienia
z supłami na pamięć noszę dźwigam idąc

w nieznane gdzieś-tamy choć zasłyszane
krzyżyk urwany z łańcuszka podniosłem bo nie-mal
zadeptałbym go więc noszę w imię danego
słowa w imię zasad nadużywam przesadą zaimków

imiesłowów krzyżując sobie klarowność i sens
podniosłem krzy(ży)k zerwany jak grosik z ziemi
i niosę i w sumie nie jest cięższy od myśli
o drodze i od drogi do myśli tyle że czasem

w kółko chodzę wtedy zaczyna się gra
jak ta szkolna na dziewiątce kratek
na kartce gdzie już w założeniu nie ma
zwycięzcy wygrywam więc tylko rytmicznie

kroki po drodze bo zapomniałem czy było

po podniesieniu zwyczajowym wydechem
chuchnięcie jak w grosz
na szczęście to we mnie wzbudza

(nie)pokój

(skądś)