15-12-2013, 18:02
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 19-08-2015, 13:29 przez Taiteilija.)
Poprzez miasto, przez ulice kroczą dumnie piórostwory,
Patrzą przed się pustym wzrokiem, niby jakieś straszne zmory!
Miastem idą, dziarsko pełzną kubistyczne piórostwory,
Nieulękłe, zbiegłe ze wsi okropiczne nibytwory!
Miastoludy pierzchną z lękiem przed tym, co jest im nieznane,
Krzyczą gromko: „ze wsi zbiegły, te upiory, zafajdane!”
Popłoch budzą, te poczwary, idąc butnie przez asfalty,
Między bloki się roznosi okropiczny wrzask ich zdarty!
„Policjantów wołać! Straże!”, krzyczy modny pan w anzugu,
Lecz głos jego ginie szybko wśród okrzyków miastoludu!
Już syreny wyją z dala, już nadjeżdża straż ogniowa,
Pośród skrzeku, pośród wycia gubi się człowiecza mowa!
Bo przez miasto, przez ulice kroczą dumnie piórostwory,
Patrzą przed się pustym wzrokiem niby jakieś straszne zmory!
Miastem idą, dziarsko pełzną kubistyczne piórostwory,
Nieulękłe, zbiegłe ze wsi okropiczne nibytwory!
Straż ogniowa przyjechała i zadrżała z wielkiej trwogi,
Ogłupiała, zajęczała i za pas swój wzięła nogi!
Policjanci za to wcale na wezwanie nie przybyli,
Więc, jak widać, nawet oni się potwornie przestraszyli!
Tłum ucieka, płaczą dzieci i nieznośnie gdaczą stwory,
Już na rynek się wsypują te obmierzłe ptakozmory!
Auta z piskiem się wstrzymują i powstaje wielki korek,
A to wszystko w dzień targowy, w tak zwyczajnie zwykły wtorek!
Bo przez miasto, przez ulice kroczą dumnie piórostwory,
Patrzą przed się pustym wzrokiem niby jakieś straszne zmory!
Miastem idą, dziarsko pełzną kubistyczne piórostwory,
Nieulękłe, zbiegłe ze wsi okropiczne nibytwory!
Wtem wśród pisku, śród zamieci ktoś wybucha gromkim śmiechem,
Patrzą ludzie: kto z tej trwogi takąż wielką ma uciechę?
Stara baba, wiejska klucha, posiaduje tuż okrakiem,
I się śmieje pod niebiosa: „przeraziliście się ptakiem?”
Miastoludy wytrzeszczają swoje miejskie mętno-gały,
Które nigdy w życiu całym w mieście KURY nie widziały!
Oto kury, mówi baba, co uciekły mi ze dwora,
Ale złapać ich nie mogłam, wtenczas byłam nadto chora!
Miastowaci kręcą łbami już świadomi własnej gafy,
A straż miejska już spisuje odpowiednie paragrafy!
Od dziś, mruczy, zapisując kwitek, tęgi pan w mundurze,
Na ulicę nie ma więcej wstępu żadnej wiejskiej kurze!
Poprzez miasto, przez ulice już nie kroczą piórostwory,
Już nie patrzą pustym wzrokiem niby jakieś straszne zmory.
I nie wpełzną w miasto więcej kubistyczne piórostwory,
Nieulękłe, zbiegłe ze wsi okropiczne nibytwory.
Patrzą przed się pustym wzrokiem, niby jakieś straszne zmory!
Miastem idą, dziarsko pełzną kubistyczne piórostwory,
Nieulękłe, zbiegłe ze wsi okropiczne nibytwory!
Miastoludy pierzchną z lękiem przed tym, co jest im nieznane,
Krzyczą gromko: „ze wsi zbiegły, te upiory, zafajdane!”
Popłoch budzą, te poczwary, idąc butnie przez asfalty,
Między bloki się roznosi okropiczny wrzask ich zdarty!
„Policjantów wołać! Straże!”, krzyczy modny pan w anzugu,
Lecz głos jego ginie szybko wśród okrzyków miastoludu!
Już syreny wyją z dala, już nadjeżdża straż ogniowa,
Pośród skrzeku, pośród wycia gubi się człowiecza mowa!
Bo przez miasto, przez ulice kroczą dumnie piórostwory,
Patrzą przed się pustym wzrokiem niby jakieś straszne zmory!
Miastem idą, dziarsko pełzną kubistyczne piórostwory,
Nieulękłe, zbiegłe ze wsi okropiczne nibytwory!
Straż ogniowa przyjechała i zadrżała z wielkiej trwogi,
Ogłupiała, zajęczała i za pas swój wzięła nogi!
Policjanci za to wcale na wezwanie nie przybyli,
Więc, jak widać, nawet oni się potwornie przestraszyli!
Tłum ucieka, płaczą dzieci i nieznośnie gdaczą stwory,
Już na rynek się wsypują te obmierzłe ptakozmory!
Auta z piskiem się wstrzymują i powstaje wielki korek,
A to wszystko w dzień targowy, w tak zwyczajnie zwykły wtorek!
Bo przez miasto, przez ulice kroczą dumnie piórostwory,
Patrzą przed się pustym wzrokiem niby jakieś straszne zmory!
Miastem idą, dziarsko pełzną kubistyczne piórostwory,
Nieulękłe, zbiegłe ze wsi okropiczne nibytwory!
Wtem wśród pisku, śród zamieci ktoś wybucha gromkim śmiechem,
Patrzą ludzie: kto z tej trwogi takąż wielką ma uciechę?
Stara baba, wiejska klucha, posiaduje tuż okrakiem,
I się śmieje pod niebiosa: „przeraziliście się ptakiem?”
Miastoludy wytrzeszczają swoje miejskie mętno-gały,
Które nigdy w życiu całym w mieście KURY nie widziały!
Oto kury, mówi baba, co uciekły mi ze dwora,
Ale złapać ich nie mogłam, wtenczas byłam nadto chora!
Miastowaci kręcą łbami już świadomi własnej gafy,
A straż miejska już spisuje odpowiednie paragrafy!
Od dziś, mruczy, zapisując kwitek, tęgi pan w mundurze,
Na ulicę nie ma więcej wstępu żadnej wiejskiej kurze!
Poprzez miasto, przez ulice już nie kroczą piórostwory,
Już nie patrzą pustym wzrokiem niby jakieś straszne zmory.
I nie wpełzną w miasto więcej kubistyczne piórostwory,
Nieulękłe, zbiegłe ze wsi okropiczne nibytwory.