Blokowisko

[SennaWielebna]

Świat matek, córek i kochanek. Tak w skrócie można by mianować posępne warszawskie blokowisko pamiętające czasu komunizmu, Gierka, a może nawet wojen. Martwe, przesiąknięte ciszą i zatracone w społecznych problemach mieszkańców. Gdzie każda ściana zna inne historie, gdzie każda szklanka była narzędziem detektywistycznym wścibsko przyciskana do zmurszałej farby podczas pijackich kłótni i awantur. Gdzie kobiety swoich mężczyzn moczą obolałe stopy we wrzątku z rumiankiem, ścierając suche pięty tanim pumeksem, gdzie mężowie nie chodzą do kościoła i cierpią na przerost ego. Gdzie nic nikomu się nie udało, a posłanie dziecka na studia wiąże się z wykluczeniem z intelektualnej społeczności wyrzutków. Blokowisko.

Żyje tam kilka kobiet, ściana w ścianę, a nieznające się wcale. Wracające z pracy, szkoły do mieszkań kropka w kropkę. I każda z nich miała swoje marzenia.

Małgorzata, Gośka, Gocha. Wielka pani z małego zadupia. Przygnana chęcią szybkiego zarobku w korporacji ojca. Dobrze znana na ów zadupiu, tu anonimowa. I cierpiąca. Marzenia legły w gruzach, a ona sama w długach. Ojciec nie był złym człowiekiem, ale dobrze, że już go nie ma. Awanturnik. Był jednak moment, że był kimś i miał wszystko. A potem wódka. A ona sama leży co noc blisko okna i poddaje swe życie analizie. Co zostało z dawnych marzeń? Mieszkanie z obdrapaną farbą i podrabiana sukienka Versace w szafie. Bo trzeba było kiedyś iść na jakiś bankiet. A potem wódka. Mówią, że to genetyczne.

Lucyna, Lucynka, Lucy. Osiągnęła sukces, bo ma męża. Ma się czym chwalić, bo syn kończy technikum. I niedługo będzie babcią, mimo iż stosowała kremy na zmarszczki. Na strychu został stary wózek więc jakoś sobie poradzą. Mąż ma pracę, ale w domu codziennie na obiad ziemniaki. Bo najłatwiej i najszybciej i przecież wszyscy lubią. Lucyna lubi ciastka, a jej BMI wykracza ponad przeciętność, ale przecież słodycze to esencja szczęścia. Córka piękna, chodź z pęczniejącym brzuszkiem. Są teraz bardziej podobne niż kiedykolwiek. Syn kończy technikum. Matka jeszcze nie wie, że ćpie.

Tamara, Tamarka, Tamcia. Nic nie musi robić, aby wzbudzać sympatię. Sąsiedzi ją lubią, sąsiadki mniej. Sąsiedzi zawsze są pod ręką, naprawią kran, przykręcą półkę. I to nic, że z mieszkania Tamci zawsze dobiegają dziwne odgłosy. Zwłaszcza nocą. Młode chłopaki się śmieją, ale nie wiedzą, że ojcowie darzą sąsiadkę może trochę zbyt dużą sympatią. A matki najchętniej spaliłyby ją na stosie. Zwłaszcza Lucy, której idealny mąż coraz częściej bywa u sąsiadki na herbatce. Tamcia lubi solarium i manikiur, a w łazience ma magazyn kosmetyków. Młode dziewczynki chcą być jak ona, a ona się cieszy, że jest jak autorytet. Chce studiować pedagogikę. Nikt nie wie jednak o tym, że Tamcia kiedyś była Tomciem.

Stanisława, Staszka, Stasieńka. Emerytowana policjantka i dozorczyni blokowiska. Patrzy z politowaniem na młodsze koleżanki, które dodatkowo łoi z kasy przy okazji czynszu. Bo nie jest jeszcze aż tak stara i nie musi mieć sumienia. Jeszcze zdąży się nawrócić. Bo rządzi blokiem i trzęsie portkami mieszkańców. To nic, że na wycieraczce coraz częściej zdechłe szczury, że drzwi uwalone błotem, że domofon wrzeszczy w środku nocy. To nic, że nie ma jej kto obronić. Nie ma męża, nigdy nie miała, mężczyźni to barachło. Szkoda, że wcześniej nie poznała siebie i swojej orientacji. Dziś już jest za stara dla Tamci.

Ach, jaka chora atmosfera przepełnia blokowisko. Gdzie stereotypowo – dzieci na trzepakach, matki przy garach, każdy ojciec klnie jak szewc. Gdzie każdy ma swoje miejsce i spełnia swoją rolę, gdzie znasz wszystkich, ale tak naprawdę nie zna się nikt.