Kroniki Jamesa Cartera

[Hanzo]

Będę drobiazgowy. Niektóre rzeczy są nie tyle błędami, co sugestiami. Ty patrzysz na tekst w pewien sposób, chciałbym Ci pokazać jak patrzę na Twoje opowiadanie ja, byś miał porównanie. To ciekawa sprawa dla autora, zawsze można się czegoś nauczyć. Pozdrawiam!

Do rzeczy:

Usiadł na łóżku, lub na czymś co zdawało się być łóżkiem i rozejrzał się dokładnie po całym pomieszczeniu. Zaczynał widzieć coraz lepiej, aż w końcu dostrzegał wszystko bez problemu, choć i tak cały pokój spowijał półmrok.

Podkreślone - moim zdaniem do usunięcia.

Zbliżały się, aż ucichły gdzieś na poziomie jego piętra.

Wnioskuję ze wstępu, że nie bardzo wiedział, gdzie się obudził. Dlatego zrezygnowałbym chyba z pisania o jakichkolwiek piętrach, skoro nie wie, czy jest w wieżowcu, czy w bunkrze, chyba nic nie wie.

Drzwi powoli uchyliły się i stanęła w nich młoda, ciemnowłosa dziewczyna w stroju pielęgniarki.

No, zaczyna się konkret. Mogłeś zacząć od tego zdania, byłoby od razu ciekawie.

Zapaliła światło i szybko do niego podbiegła.

Trochę masło maślane. Jak podbiegła to znaczy, że szybko. Zbędnych słów lepiej unikać.

Nie czuł wobec niej strachu ani nieufności.

Też bym nie czuł.

Nie odzywał się. Leżał wpatrując się kamiennym wzrokiem w dziewczynę, która wyciągnęła z szafy stojącej przy oknie mały stołek i przysiadła na jego brzegu.

Proponuję:
Leżał bez słowa, wpatrując się kamiennym wzrokiem w dziewczynę, która wyciągnęła z szafy stojącej przy oknie mały stołek i przysiadła na jego brzegu.

Jej piwne oczy nagle rozbłysły i zaczęła do niego mówić.

Czy nie powinny rozbłysnąć od razu, kiedy weszła i zobaczyła go na podłodze? Przecież już wtedy skontaktowała, że on się ocknął.

Uświadomił sobie właśnie, że nie może sobie przypomnieć.

Uświadomił sobie, że nie pamięta.
Moje zdanie - celuj w prostotę zdania.

Jego własny głos wydał mu się dziwnie obcy.

Pogrubione - do wywalenia.

Nie wiedział, co zrobić

Nie wiedział, co zrobić, czy nie wiedział, co powiedzieć.

- Ja jestem... Ja nie wiem. Nie pamiętam nic.

Zostawiłbym tylko: Ja nie wiem.

. Trudno uwierzyć że człowiek jest zdolny do takich okrucieństw.

Zgubiłeś przecinek przed "że".

Helena spuściła wzrok, a jej oczy zalśniły od łez.

Trochę dziwnie ją ukazałeś. Wchodzi do pokoju jako dziewczyna w stroju pielęgniarki, nie mówi nic o sobie, nagle okazuje się, że ma na imię Helena. Do momentu, kiedy sama się nie przedstawi, pozostałbym przy określeniach dziewczyna, pielęgniarka. Pamiętaj, że piszesz z perspektywy tego faceta, tak to przynajmniej wygląda.

Ani jednego poparzenia, czy zmiażdżenia.

Żadnych, ani jednego poparzenia!
A o tym miażdżeniu darowałbym sobie.

Wyciągnęłam z niej sporo ołowiu

Trochę się gryzie. Piszesz, że gość wyszedł z bombardowania bez szwanku, nagle okazuje się, że ma kawałek mielonego zamiast nogi.

- Czy miałem coś przy sobie? Jakieś zdjęcia albo coś w tym rodzaju?

Trzeźwo myśli jak na gościa, który przed chwilą się wycucił i nie pamięta, kim jest.

. Nie mogli cię tam zostawić więc zabrali cię tutaj razem z nim.

Naiwne. Zostawiliby ten kufer bez mrugnięcia okiem.

Coś co może pomoże ci odzyskać pamięć.

Prawie jak deus ex machina. Za łatwo podstawiasz mu rozwiązanie pod nos.

Nie wolno ci wstawać, bo twoja noga jest jeszcze w opłakanym stanie. Jest już późno. Spróbuj zasnąć

Proponuję:
Nie wolno ci wstawać, bo twoja noga jest jeszcze w opłakanym stanie. Późno już. Spróbuj zasnąć.

Czy tylko ja jestem pacjentem tego szpitala?

Dziwne pytanie.

- Wystraszyć? - syknął nie kryjąc zdziwienia. - Dlaczego niby mieliby się mnie bać?

Przecinek po "syknął".


Tak to wygląda po przeczytaniu strony. Wrócę i dokończę, tymczasem pomyśl o tym, co wyłapałem do tej pory.

Pozdrawiam!